Het was een lange rit van Salta naar Posadas waar we weer een auto huurden. Van Posadas rijden we inmiddellijk door naar San Ignacio, een dorpje waar we de ruines van een oud jezuiten/guarini indianen dorp bezoeken. De jezuiten bouwden hier samen met de indianen een hele gemeenschap van zo een 30 dorpen met het volle respect voor de guarini cultuur. Deze dorpen en hun bewoners werden politiek en economisch te sterk en werden dus belegerd en verdreven door de spaanse bezetter. Nu zijn deze dorpen ruines waarvan die in San Ignacio het best bewaard is gebleven. We genieten er ook van het strandje aan de rivier en babbelen er met een koppel nederlanders die al 4 maanden onderweg zijn met een op maat gemaakte 4WD mobilehome en niet van plan zijn terug te keren naar Nederland. Toffe mensen die eerder al een reis van 2.5 jaar maakten. Na San Ignacio rijden we terug naar Posadas om er de bus naar Iguazu te nemen. Hier blijven we 5 nachten. Logeren doen we eerst in een hostel maar ook hier weer te duur voor wat je krijgt, De 3de dag vinden we een appartementje voor minder geld en we kunnen er zelf koken. Iets wat de buiken apprecieren na een mindere vismaaltijd. De watervallen zijn indrukwekkend. De eerste dag gaan we naar el gargante del diabolo en wandelen over een heel lange brug tussen de mooiste vlinders tot aan de top van de waterval. We worden nat met regenjasjes. De uppertrail is een toffe wandeling langsheen de volledige watervallen. Het is een weekdag en het is druk, zeer druk, iets wat we niet meer gewoon zijn.In het weekend is het rustiger en dat merkten we al eerder, de dagtours zijn hier blijkbaar vooral in de week en minder in het weekend. De 2de dag doen we de lowertrail en worden nog natter. Vooral Yvan en Jarre die een bootrit tot aan en onder de waterval doen. Jarre vond het fantastisch. De 3de dag blijven we thuis vanwege buikperikelen. Maar dag 4 trekken we naar de Braziliaanse kant van de watervallen, veel bussen en aanschuiven aan douanes maar onze braziliestempel staat nu ook in ons paspoort en het zicht op de watervallen is vanaf hier ook heel mooi.
Van Iguazu vliegen we naar Buenos Aires en hier hebben we onze accomodatie al geboekt. Casa Vaiven is een mooie loft met 5 kamers. Wij logeren er in het appartementje en de kinderen vinden de gemeenschappelijke ruimte ook fantastisch, die is groot genoeg om voluit te lopen en rond te crossen. We komen aan op een zondag en dan is in San Telmo, de wijk van het hotelletje, altijd markt en wat voor 1. Het is er heerlijk rondlopen en we worden er getracteerd op een prachtige tangoshow. Wij genieten van de muziek, de dans en de heerlijke sfeer op de plaza. We verschieten wel van de prizen in de restaurants, zo duur zijn we niet meer gewoon (en dan is het nog een stuk goedkoper dan in Belgie). De volgende dag zitten we veel op bus 10 en trekken naar het recoleta kerkhof waar Eva Perron begraven ligt. Na een late lunch en spelen op 1 van de vele plazas in BA keren we huiswaarts. Buenos AIres is een drukke stad met veel verkeer, autos en bussen. Vooral deze laatste zorgen voor overlast in de vorm van stank, hier nog geen filters ed maar vieze stinkende uitlaatgassen die zowel in en naast de bus hinderen. Plaza de Mayo, zonder dwaze moeders en de straten errond doen we de volgende dag. De dwaze moeders hebben nu een kantoor/koffiehuis waar ze verder vechten voor de rechten van de mens. De verdwenen zonen blijven actueel.
De nieuwe wijk Puero Madero is tof om te wandelen, hier geen bussen en verkeer maar mooi aangelegde kades naast het water. Veel te dure terrassen en restaurants maar een dessertje in de zon met zicht op water is altijd plezant! We doen ook nog eens San Telmo en vinden het de leukste wijk van BA, gezellige straatjes, leuke winkels, cafes,....
La Boca is heel toeristisch. Het zijn mooie gekleurde huisjes maar je krijgt weinig kans om er naar te kijken. Voortdurend word je aangesproken op een heel dwingende manier door showrestaurant mensen. Zeer vervelend en het maakt de wijk een heel pak minder aantrekkelijk. We zien er ook een dubbelganger van Maradonna en mindere tango. Geef ons dan maar het Maalba, een museum voor hedendaagse Latijns Amerikaanse kunst waar de kinderen verbaasd staan te kijken naar een vis in een speciaal aquarium, een gek krokodillenbeeld dat een mevrouw opeet, een gekke vogel gemaakt van stro, een druppel water waarin druppels water omhoog broebelen enz.... Een tof klein museum, echt de moeite! Ook hier worden we aangesproken over onze taal en krijgen de kinderen heel wat aaien over hun bolleke.
Onze laatste dag flaneren we op Florida, de grote winkelstraat, gaan we tenedor libreën (jawel het is nu ook een ww) en spelen de kinderen in verschillende kinderwinkels van het shoppingcentre midden in de stad. En dan is het tijd om in te pakken voor de grote oversteek naar Europa. Het is nu echt bijna gedaan. Iberia is op tijd en onze bagage arriveert maar kwa vliegtuigen en comfort is het niet zo geweldig. Tenerife is warm en dat vinden we zalig. We huren er een auto en rijden onmiddelijk naar de hoofdstad waar we een hotel voor 1 nacht vinden. Santa Cruz is niet de mooiste stad maar er is een heel toffe sfeer en een prachtig aangelegd park met minilagune en fijne speeltuin. Hier zijn er vooral spaanse toeristen en dus geen massatoerisme. Dat merken we ook in San Andres een dorpje iets verder aan playa Teresitas. We zouden er graag logeren maar er is gewoon niks. Via de mensen van een klein boekingskantoortje vinden we iets in de buurt van Los Realejos. Een casa in een finca met zicht op zee, zwembad en gebruik van groenten en fruit tuin, voor ons een klein paradijsje. Het is hier wel meer bebouwd maar bijna geen hoogbouw. Het is hier voor ons alleen strand, zee, zwembad en niks anders. We gaan nog wel naar de Teide die we soms zien maar soms ook niet. Er willen hier wel eens wolken voorbijschuiven.
En binnen een paar dagen zijn we terug thuis. Raar en met zeer gemengde gevoelens. Natuurlijk willen we terug naar huis maar de afgelopen 5 maanden waren zeer bijzonder. Het reizen op zich, het leven volgens de eigen klok maar vooral het met ons 4en genieten van dit alles is iets wat we altijd met ons mee zullen dragen. En als we dus al eens met ons hoofd in de wolken lopen dan zitten we waarschijnlijk weer even in Parry Beach, of bij de walvissen in Kaikoura, of in het sneeuwlandschap van Torres del Paine, of in de bergen rond Salta, of, of, of,..........
nog meer fotos
er staan nog enkele fotos van langer geleden op http://www.flickr.com/photos/11938291@N02/
salta en omgeving
Ook nog even zeggen dat je op de website van het reizigersnetwerk (link rechtsonder aan blog)nu een link vindt naar hun avondvullend programma van 30 augustus waar je met langweg reizigers kan babbelen. Wij zullen er ook zijn.
Salta, tilcara, salinas grande,s cafayate, cachi en terug naar Salta
We vinden Salta een toffe stad en genieten van de terrasjes, de vrolijke sfeer ook al is het er eventjes fris en bewolkt. Slapen doen we bij Elena, ontbijten in de cafetaria van het Maam (museum voor archeologie) en lunchen er in Las Amistades, de plaatselijke tenedor libre voor 4 euro per persoon en Jarre halve prijs (voor ons een echte zaligheid want het aanbod aan groenten is er zeer groot en in een land waar er meestal papas fritas bij het vlees wordt gegeven , een welkome verandering). Het Maam is een klein maar zeer fijn museum waar je 1 van de 3 gemumificeerde kinderen die ze hier in 1999 opgroeven kan bekijken. Jarre is enorm geboeid door het offerverhaal dat erachter zit en daarna spelen Jarre en Jisse archeoloogje in het park. De parkwachter zal blij geweest zijn met de put in de berm. We nemen er ook de kabelbaan naar de cerro Bernardo en hebben een prachtig zicht over Salta. De bergen in de verte zijn spijtig genoeg gehuld in mist. De kinderen spelen er in de speeltuin, kruipen er over muurtjes en vinden de aangelegde watervallentuin prachtig.
In Salta huren we een auto om de verschillende Quebradas (bergen en canyons) te ontdekken. Een eerste stop in het Caleligula park, een regenwoud met unieke fauna en flora, houden we kort. We worden er aangevallen door alles wat prikt en bijt en komen er een belgisch gezin tegen. De jongste zoon waren ze even kwijt en Yvan gaat de zoekende vader met de auto halen. (we komen ze later nog eens tegen in humahuaca) Jisse slaapt dus besluiten we verder te rijden tot in Jujuy voor een slaapstop. Vandaar is het een korte rit tot in Tilcara, een bergdorp op 2500 m hoogte. We logeren er in een cabana met haardvuur en zullen er 3 nachten blijven. Jarre begint onmiddellijk aan de decoratie met tekeningen en knexslingers. Het zicht vanuit onze woonkamer is schitterend, het weer ook. We wandelen in het dorp, eten er en bellen met het thuisfront. We gaan meer en meer s'middags op restaurant. Jarre en Jisse wennen niet echt aan de late argentijnse uren. Meestal openen restaurants rond 8 a 8.30 u. We wandelen naar het Pukara fort met 2 zeer vermoeide kinderen maar dat is snel vergeten in de wirwar van steegjes en huisjes. Ze spelen er en wij genieten van hen en de schitterende omgeving. We komen er een bus vol belgen en nederlanders tegen die we onderweg ook al tegenkwamen. Bij zonsondergang zijn we terug in de cabana. We hoorden deze morgen al luide knallen en nu nog meer. Er is blijkbaar een fiesta van de caballo en de knallen maken plaats voor muziek. De plaatselijke fanfare (maar dan met instrumenten van hier) komt voorbij, een paar mannen dragen een mariabeeld, kinderen lopen op en neer, heel mooi……Iets later vallen de kinderen in slaap bij een knetterend haardvuur. Yvan trekt nog naar de fiesta, de stoet komt nog eens voorbij en we horen de muziek tot laat……Jisse ademt moeilijk en hoest, een voorbode voor meer
Jawel de volgende ochtend heeft ze koorts en een droge hoest, de hoogte? Een suppo (de meegebrachte apotheek wordt de eerste keer gebruikt) werkt snel en we rijden naar het iets noordelijker gelegen Humahuaca. De bergen, de kleuren, de zon maken dit een prachtige rit. Rijden in Argentinie, weg van de steden, is zalig. De autos die hier rijden bijna stuk voor stuk museumstukken. Jarre vindt de geitjes die hier nog veel rijden geweldig en dat mama daar mee heeft leren rijden ook. Wij vinden de peugeots, renaults, simcatjes uit lang vervlogen tijden al even mooi. Sommige bussen, pickups enz…. vallen hier bijna letterlijk uiteen maar ze rijden. Hoe mooi is een koppel 80ers dat rondrijdt in hun minstens 40 jaar geleden gekochte geel geitje. Humahuaca is een heel toeristisch dorp. We kopen er aardbeitjes (we hebben die van opa linden gemist dit jaar maar deze komen ook uit n'een echten hof!) op de 'echte' plaatselijke markt aan de rand van het dorp. Het dorpje is mooi maar bijna elk huisje is een souvenirwinkeltje en je wordt er heel de tijd aangesproken door verkopers. Sommige mensen vinden dit vervelend maar we worden niet aangeklampt en het is hier goed te begrijpen dat de plaatselijke bevolking, indianen, een cent probeert te verdienen met de verkoop van hun handwerk. Jisse valt terug plat dus tijd om naar huis te gaan. We rijden nog even de bergen in op een gravelweg op zoek naar een dorpje. Het blijkt volledig verlaten, waarschijnlijk zijn alle bewoners in Humahuaca.
De weg naar de Salinas Grande is onvoorstelbaar mooi. We weten het, we blijven maar in superlatieven praten maar dit is echt zo zo overweldigend. De weg slingert zich omhoog tussen canyons, roestrode, oranje, grijsgroene bergen met hier en daar een adobe dorpje. Terwijl we slingeren, wiebelt Jarre's tand en hoera met zicht op de salinas is hij zijn eerste tand kwijt, letterlijk dan want hij laat hem vallen tussen hoop kiezeltjes die allemaal op tanden lijken. De salinas , een indrukwekkend grote zoutvlakte en het zicht op de bergen errond is spectaculair. De kinderen spelen volop op een zoutberg, ma en pa proberen allerlei optische fototoestanden te trekken. We laten ons hier op meer dan 4000 m hoogte vangen door de zon. (Vooral Yvan blijkt bij thuiskomst goed verbrand) Bij het terugrijden wordt Jisse zeer bleek en moet alles maar dan ook echt alles eruit. Ze is een klein slap mensje. In Tilcara krijgt ze weer een beetje kleur. We zoeken er een restaurant dat al open is en komen zo in El Patio. Het menu is zeer belovend. Jisse eet rijst, Jarre lamaschnitzel, Nika gevulde lama met pompoenpuree en Yvan een lamastoofpotje met appelsien, allemaal even heerlijk en een welkome afwisseling met het accent op vlees keuken, een aanrader.
De rit naar Cafayate is lang vooral omdat we per ongeluk de 'touristdrive' , een kronkelend smal baantje, tot in Salta nemen. In Salta stoppen we aan onze restaurantfavoriet las amistades en met gevulde buiken rijden we door tot Cafayate. De rit ernaar is weeral een openmond gebeuren. De quebrada de las conchas is spectaculair en het licht van de late namiddag zon maakt het nog mooier. Jarre en Yvan klimmen er in de duivelskloof en na nog meer stops komen we aan el hospedaje, ons hotelletje voor de komende 2 nachten.
Cafayate is een klein mooi stadje met een levendige plaza maar is vooral gekend voor zijn verschillende bodegas. Het is hier dat de torronteswijn wordt gemaakt, een heerlijke witte wijn die we graag mee naar huis zouden nemen maar de rugzakken zijn te klein. De Argentijnse wijnen zijn zeer lekker en goedkoop. Voor een kleine 2 euro heb je hier op restaurant al een goed tafelwijntje, een fles wel te verstaan. Hier wordt trouwens bijna alle drank in literflessen besteld, een liter frisdrank kost 1,25 euro, een liter bier 1.50 euro, een liter huiswijn 2 euro,……We slenteren rond in het stadje en op de plaza huren we een fiets voor de kinderen, 4 pesos per uur . Voor nog geen euro crossen ze hier de plaza rond, echt genieten de eerste keer op de fiets na 4 maanden reizen. Yvan gaat ondertussen naar een show folclorico in een restaurantje en bezoekt nog een bodega. De kinderen spelen op de plaza. S' Avonds gaat Yvan op zoek naar empanadas. Jarre en Jisse vinden die ook lekker en we eten ze wel meer als broodmaaltijd. Beleg koel houden kunnen we niet echt dus zijn de empanadas of tostados een goede vervanger voor gewoon belegd brood.
Van Cafayate rijden we naar Cachi, een klein bergdorp aan de voet van een meer dan 6000 m hoge berg. De tocht ernaartoe is over gravel en we halen dus niet meer dan 40 km per uur maar dat is ook niet nodig. We rijden weer door een totaal ander spectaculair landschap. De Quebrada de los flechas is zeer speciaal. We picknicken op een prachtig plekje met een meer dan schitterend zicht. Jarre klimt en speelt en eet later iets in de auto. Cachi zelf is een lieflijk dorpje met een mooi dorpsplein en speeltuintje. We doen er enkele terrasjes en slenteren rond. Na het avondeten blijvven Yvan en Jarre in het restaurant voor een zapateo en bolleadores voorstelling. Ze komen laat thuis maar Jarre (en ook Yvan) heeft genoten.
De weg naar Salta is 1 van de drukste routes maar druk is hier relatief en de weg is dan ook echt wel 1 van de mooiste die we doen . Eerst rij je door een kaktuslandschap (parque national de cardones) en daarna is het weer klimmen tot meer dan 3000 m hoogte met vergezichten waarbij ver niet ver genoeg lijkt. We picknicken in de valle encantado en we besluiten dat encantado toch maar betoverd betekent en niet bezongen of alletwee natuurlijk. De condors cirkelen hoog boven ons, de kleuren en vormen van de bergen, en rotsen betoveren echt. De stilte is oorverdovend. Ja het noorden van Argentinie en Salta la linda (de schone) zullen ons meer dan bijblijven. Het is dus ook een beetje thuiskomen bij residencial Elena, de plaza, het maam, las amistades, de drukke straatjes, de leerwinkel waar we onmiddellijk achter de toonbank mogen, de mensen die vertragen om even naar ons te luisteren en dan lief lachend verder stappen, Jarre en Jisse die in het park opgravingen doen op zoek naar schatten, de mercado municipal, de als parkieten fluitende politie,…..
Salta, tilcara, salinas grande,s cafayate, cachi en terug naar Salta
We vinden Salta een toffe stad en genieten van de terrasjes, de vrolijke sfeer ook al is het er eventjes fris en bewolkt. Slapen doen we bij Elena, ontbijten in de cafetaria van het Maam (museum voor archeologie) en lunchen er in Las Amistades, de plaatselijke tenedor libre voor 4 euro per persoon en Jarre halve prijs (voor ons een echte zaligheid want het aanbod aan groenten is er zeer groot en in een land waar er meestal papas fritas bij het vlees wordt gegeven , een welkome verandering). Het Maam is een klein maar zeer fijn museum waar je 1 van de 3 gemumificeerde kinderen die ze hier in 1999 opgroeven kan bekijken. Jarre is enorm geboeid door het offerverhaal dat erachter zit en daarna spelen Jarre en Jisse archeoloogje in het park. De parkwachter zal blij geweest zijn met de put in de berm. We nemen er ook de kabelbaan naar de cerro Bernardo en hebben een prachtig zicht over Salta. De bergen in de verte zijn spijtig genoeg gehuld in mist. De kinderen spelen er in de speeltuin, kruipen er over muurtjes en vinden de aangelegde watervallentuin prachtig.
In Salta huren we een auto om de verschillende Quebradas (bergen en canyons) te ontdekken. Een eerste stop in het Caleligula park, een regenwoud met unieke fauna en flora, houden we kort. We worden er aangevallen door alles wat prikt en bijt en komen er een belgisch gezin tegen. De jongste zoon waren ze even kwijt en Yvan gaat de zoekende vader met de auto halen. (we komen ze later nog eens tegen in humahuaca) Jisse slaapt dus besluiten we verder te rijden tot in Jujuy voor een slaapstop. Vandaar is het een korte rit tot in Tilcara, een bergdorp op 2500 m hoogte. We logeren er in een cabana met haardvuur en zullen er 3 nachten blijven. Jarre begint onmiddellijk aan de decoratie met tekeningen en knexslingers. Het zicht vanuit onze woonkamer is schitterend, het weer ook. We wandelen in het dorp, eten er en bellen met het thuisfront. We gaan meer en meer s'middags op restaurant. Jarre en Jisse wennen niet echt aan de late argentijnse uren. Meestal openen restaurants rond 8 a 8.30 u. We wandelen naar het Pukara fort met 2 zeer vermoeide kinderen maar dat is snel vergeten in de wirwar van steegjes en huisjes. Ze spelen er en wij genieten van hen en de schitterende omgeving. We komen er een bus vol belgen en nederlanders tegen die we onderweg ook al tegenkwamen. Bij zonsondergang zijn we terug in de cabana. We hoorden deze morgen al luide knallen en nu nog meer. Er is blijkbaar een fiesta van de caballo en de knallen maken plaats voor muziek. De plaatselijke fanfare (maar dan met instrumenten van hier) komt voorbij, een paar mannen dragen een mariabeeld, kinderen lopen op en neer, heel mooi……Iets later vallen de kinderen in slaap bij een knetterend haardvuur. Yvan trekt nog naar de fiesta, de stoet komt nog eens voorbij en we horen de muziek tot laat……Jisse ademt moeilijk en hoest, een voorbode voor meer
Jawel de volgende ochtend heeft ze koorts en een droge hoest, de hoogte? Een suppo (de meegebrachte apotheek wordt de eerste keer gebruikt) werkt snel en we rijden naar het iets noordelijker gelegen Humahuaca. De bergen, de kleuren, de zon maken dit een prachtige rit. Rijden in Argentinie, weg van de steden, is zalig. De autos die hier rijden bijna stuk voor stuk museumstukken. Jarre vindt de geitjes die hier nog veel rijden geweldig en dat mama daar mee heeft leren rijden ook. Wij vinden de peugeots, renaults, simcatjes uit lang vervlogen tijden al even mooi. Sommige bussen, pickups enz…. vallen hier bijna letterlijk uiteen maar ze rijden. Hoe mooi is een koppel 80ers dat rondrijdt in hun minstens 40 jaar geleden gekochte geel geitje. Humahuaca is een heel toeristisch dorp. We kopen er aardbeitjes (we hebben die van opa linden gemist dit jaar maar deze komen ook uit n'een echten hof!) op de 'echte' plaatselijke markt aan de rand van het dorp. Het dorpje is mooi maar bijna elk huisje is een souvenirwinkeltje en je wordt er heel de tijd aangesproken door verkopers. Sommige mensen vinden dit vervelend maar we worden niet aangeklampt en het is hier goed te begrijpen dat de plaatselijke bevolking, indianen, een cent probeert te verdienen met de verkoop van hun handwerk. Jisse valt terug plat dus tijd om naar huis te gaan. We rijden nog even de bergen in op een gravelweg op zoek naar een dorpje. Het blijkt volledig verlaten, waarschijnlijk zijn alle bewoners in Humahuaca.
De weg naar de Salinas Grande is onvoorstelbaar mooi. We weten het, we blijven maar in superlatieven praten maar dit is echt zo zo overweldigend. De weg slingert zich omhoog tussen canyons, roestrode, oranje, grijsgroene bergen met hier en daar een adobe dorpje. Terwijl we slingeren, wiebelt Jarre's tand en hoera met zicht op de salinas is hij zijn eerste tand kwijt, letterlijk dan want hij laat hem vallen tussen hoop kiezeltjes die allemaal op tanden lijken. De salinas , een indrukwekkend grote zoutvlakte en het zicht op de bergen errond is spectaculair. De kinderen spelen volop op een zoutberg, ma en pa proberen allerlei optische fototoestanden te trekken. We laten ons hier op meer dan 4000 m hoogte vangen door de zon. (Vooral Yvan blijkt bij thuiskomst goed verbrand) Bij het terugrijden wordt Jisse zeer bleek en moet alles maar dan ook echt alles eruit. Ze is een klein slap mensje. In Tilcara krijgt ze weer een beetje kleur. We zoeken er een restaurant dat al open is en komen zo in El Patio. Het menu is zeer belovend. Jisse eet rijst, Jarre lamaschnitzel, Nika gevulde lama met pompoenpuree en Yvan een lamastoofpotje met appelsien, allemaal even heerlijk en een welkome afwisseling met het accent op vlees keuken, een aanrader.
De rit naar Cafayate is lang vooral omdat we per ongeluk de 'touristdrive' , een kronkelend smal baantje, tot in Salta nemen. In Salta stoppen we aan onze restaurantfavoriet las amistades en met gevulde buiken rijden we door tot Cafayate. De rit ernaar is weeral een openmond gebeuren. De quebrada de las conchas is spectaculair en het licht van de late namiddag zon maakt het nog mooier. Jarre en Yvan klimmen er in de duivelskloof en na nog meer stops komen we aan el hospedaje, ons hotelletje voor de komende 2 nachten.
Cafayate is een klein mooi stadje met een levendige plaza maar is vooral gekend voor zijn verschillende bodegas. Het is hier dat de torronteswijn wordt gemaakt, een heerlijke witte wijn die we graag mee naar huis zouden nemen maar de rugzakken zijn te klein. De Argentijnse wijnen zijn zeer lekker en goedkoop. Voor een kleine 2 euro heb je hier op restaurant al een goed tafelwijntje, een fles wel te verstaan. Hier wordt trouwens bijna alle drank in literflessen besteld, een liter frisdrank kost 1,25 euro, een liter bier 1.50 euro, een liter huiswijn 2 euro,……We slenteren rond in het stadje en op de plaza huren we een fiets voor de kinderen, 4 pesos per uur . Voor nog geen euro crossen ze hier de plaza rond, echt genieten de eerste keer op de fiets na 4 maanden reizen. Yvan gaat ondertussen naar een show folclorico in een restaurantje en bezoekt nog een bodega. De kinderen spelen op de plaza. S' Avonds gaat Yvan op zoek naar empanadas. Jarre en Jisse vinden die ook lekker en we eten ze wel meer als broodmaaltijd. Beleg koel houden kunnen we niet echt dus zijn de empanadas of tostados een goede vervanger voor gewoon belegd brood.
Van Cafayate rijden we naar Cachi, een klein bergdorp aan de voet van een meer dan 6000 m hoge berg. De tocht ernaartoe is over gravel en we halen dus niet meer dan 40 km per uur maar dat is ook niet nodig. We rijden weer door een totaal ander spectaculair landschap. De Quebrada de los flechas is zeer speciaal. We picknicken op een prachtig plekje met een meer dan schitterend zicht. Jarre klimt en speelt en eet later iets in de auto. Cachi zelf is een lieflijk dorpje met een mooi dorpsplein en speeltuintje. We doen er enkele terrasjes en slenteren rond. Na het avondeten blijvven Yvan en Jarre in het restaurant voor een zapateo en bolleadores voorstelling. Ze komen laat thuis maar Jarre (en ook Yvan) heeft genoten.
De weg naar Salta is 1 van de drukste routes maar druk is hier relatief en de weg is dan ook echt wel 1 van de mooiste die we doen . Eerst rij je door een kaktuslandschap (parque national de cardones) en daarna is het weer klimmen tot meer dan 3000 m hoogte met vergezichten waarbij ver niet ver genoeg lijkt. We picknicken in de valle encantado en we besluiten dat encantado toch maar betoverd betekent en niet bezongen of alletwee natuurlijk. De condors cirkelen hoog boven ons, de kleuren en vormen van de bergen, en rotsen betoveren echt. De stilte is oorverdovend. Ja het noorden van Argentinie en Salta la linda (de schone) zullen ons meer dan bijblijven. Het is dus ook een beetje thuiskomen bij residencial Elena, de plaza, het maam, las amistades, de drukke straatjes, de leerwinkel waar we onmiddellijk achter de toonbank mogen, de mensen die vertragen om even naar ons te luisteren en dan lief lachend verder stappen, Jarre en Jisse die in het park opgravingen doen op zoek naar schatten, de mercado municipal, de als parkieten fluitende politie,…..
Bariloche, Neuquen, Mendoza, San Agustin de valle fertil
In Bariloche regende het bij aankomst en bij vertrek. Toch gaan we onze eerste dag naar Cerro Cathedral, het grootste skigebied in Argentinie. Er ligt nog sneeuw van de voorbije dagen. Gelukkig want Jarre is niet te houden. We regelen een priveles met skigerief en samen met de canadese monitor frissen Jarre en Yvan hun skikunsten op. Heel de tijd regent het maar het kan Jarre niet deren. Hij geniet meer dan meer. S' Middags lunchen we in de mall (ja die zijn hier ook) en daarna zoeken Jarre en Yvan terug hogere oorden op. Er staan heelder bendes aan te schuiven aan de enige zetellift die open is. Er zijn hier veel jongeren op skikamp en die hebben allemaal skipakken van de organisatie aan, oranje, blauwe, grijze, zwarte bendes die zingend en dansend aanschuiven. Gelukkig mogen de individuelen apart aanschuiven met voorrang. En haleluja het regent niet meer. Het skieen is dus veel toffer en ook het rondlummelen in het skistadje is voor Jisse en Nika heel wat aangenamer. Een heerlijk vermoeiende dag en slapen is dan ook geen probleem. Alleen ons Jisse is veel te vroeg wakker. De 2de dag kan er spijtig genoeg niet meer geskied worden. Het regent, regent, regent, regent dat het giet. Veel kan je hier dan niet doen. Het meer en de omringende bergen zijn gehuld in wolken. We babbelen met een ouder Australisch koppel dat 2 maanden zal rondtrekken in Zuid Amerika, we regelen de busrit naar mendoza via Neuquen, eten in een parilla, lopen wat rond, spelen in het hostel. De volgende dag meer van hetzelfde weer. We pakken in want moeten van kamer veranderen, Jarre en Yvan gaan schaatsen en Jarre schuift al snel over het ijs zonder zich aan de reling vast te houden. Het hostel dat we eerst tof vonden, gaan we anders bekijken. Het is duidelijk dat ze niet gericht zijn op gezinnen met kinderen. We vermoeden dan ook dat er binnenkort geen gezinnen meer zullen logeren. Net zoals het hostal El bolsa del deportes dat als hoogtepunt van logement wordt beschreven door een ander vlaams gezin. We belden ernaar vanuit Puerto Varas en kregen te horen dat ze geen gezinnen toelaten. Spijtig want hostels hebben vaak toffe gemeenschappelijke ruimtes waar de kinderen wat kunnen spelen en wij wat kunnen babbelen met andere reizigers. In Patanuk praatten we met een londens koppel dat juist begonnen is aan een reis van 6 maanden. Al snel zijn we een paar uur aan het babbelen en komt er van het vroeg naar bed gaan niet veel in huis.
Dinsdag 15 juli, we bellen een taxi en zijn blij, het is een grote zonder gastank maar de chauffeur is niet van de sympatiekste. Hij belt een 2de taxi en Yvan en de buggy moeten daar mee mee. Hij was erg onvriendlijk en maakte duidelijk dat we anders een ander bedrijf mochten bellen. Maar daar hebben we geen tijd voor, onze bus vertrekt en we werden verteld dat de Argentijnse bussen altijd stipt op hun uur vertrekken. Ja, 't zal wel maar toch niet als wij meereizen. 2 uur later komt onze bus naar Neuquen eraan. Net op tijd hebben we onze aansluiting met de bus naar Mendoza. Deze bus vertrekt stipt op tijd. We rijden in camaklasse hebben leren zetels, spelen een spelletje bingo met de andere passagiers en de steward als bingoman, krijgen er een warme maaltijd en proberen daarna te slapen. Jarre en Yvan slapen snel. Jisse besloot om niet in de bus te slapen maar valt rond 20 na 12 dan toch in slaap. We worden gewekt door de luide wekker van een medepassagier, hijzelf wordt niet wakker en dat vervelende ding loopt om de 5 min af. Dan nog een ontbijt van koekjes en we zijn in Mendoza. En dan jawel we hebben iets met vervoer deze reis. Onze bagage is weer eens doorweekt en het madammeke van andesmar is niet van de sympathiekste. We bellen met de klantendienst en die stuurt ons naar een ander kantoortje in hetzelfde busstation want daar kent ze iemand die ons wel zal helpen. We mogen onze kleren op hun kosten naar de wasserij brengen. Gelukkig hebben we een grote hotelkamer waar we onmiddellijk in kunnen. Na een verfrissende douche trekken we Mendoza in. Zalig om in tshirt rond te lopen, ook al zijn we de enige en dus overduidelijk toeristen. Mendoza is een heel aangename stad met heel veel groen en toffe pleinen en parken. We eten er de eerste keer in een tenedor libre (buffetrestaurant met een enorme verscheidenheid aan slaatjes, pasta, rijst, en natuurlijk de parilla, heerlijk geroosterd vlees dat wordt gebakken terwijl je wacht en je houdt best nog wat plaats over voor de lekkernijen van het dessertenbuffet. Dit allemaal voor 5 euro per volwassene, 2,5 euro voor Jarre en niks voor Jisse). Bedankt fam Eeckhout voor de tip! Dekinderen spelen samen met de argentijnen in een leuke speeltuin, we kijken er even naar een kindervoorstelling in het openluchttheatertje van het park. Vroeg ons bed in want de volgende dag hebben we weer heel wat bussen te doen. Eerst naar San Juan om dan door te reizen naar San agustin de valle fertil.
Tijdens de reis verandert het landschap en we denken terug aan Namibie en australie. Droge landschappen zover je kan zien en af en toe een lemen huisje. Dit is duidelijk een ander stuk Argentinie. Ook Jarre ziet dit en vraagt of de mensen hier arm zijn. In valle Fertil worden we opgewacht door de reisorganisator die trips naar het valle de luna park regelt. Ze regelen ook ons verblijf, een appartementje met tuin, hangmat en poes voor 80 pesos (nog geen 20 euro). Jarre en Jisse vinden het zalig en hebben het vaak over Fien en Marie en Voske, de buren met de hangmat. Degenen die Jisse panisch hebben meegemaakt als ze ook maar een dier hoorde, zullen verbaasd zijn. Ze laat zich gewillig fotograferen met de poes op haar buik in de hangmat. San Agustin de valle fertil is een dorp met zo een 7000 inwoners. De straten liggen er verlaten bij en het stof en de putten nemen er op vele plaatsen het asfalt over. Kinderen fietsen lachend rond, het is hier schoolvakantie en wij genieten van de traagheid van het leven.Valle de Luna is een prachtig park met droge dorre en heel stoffige maanlandschappen. We rijden er in kolonne (je mag niet alleen het park in) en kijken onze ogen uit. Hier vonden ze de oudste dinos ooit en dat spreekt tot de verbeelding. Stoffig maar content kruipen we in onze bedden.
De laatste dag, een dag vroeger want er zijn geen busplaatsen meer op zondag, gaat Yvan nog naar het Talampaya park, een rode canyon met mooie rotsformaties in grillige vormen. Hij vertrekt om 7.30 u. Nika en de kinderen blijven nog even in bed liggen. De rest van de dag wandelen ze rond, spelen in het parkje en doen ze inkopen in de supermarkt, vooral een grote ruimte met veel rekken waar alles zeer netjes en ver van elkaar ligt. Maar we vinden alles wat we nodig hebben. De kinderen spelen in de namiddag met de dochters van de eigenares en de huishoudster, Juliana van 8 en Andrea van 10. Mooi om zien hoe kinderen elkaar begrijpen met hun intonatie, gezichts en lichaamstaal. Met spijt moeten we weer vertrekken. De bus is op tijd en rammelt maar dat deert niet. Algauw worden we overstelpt met vragen van een 4tal 12 jarige meisjes, waar komen jullie vandaan, welke taal spreken jullie, hoe heten jullie, hoe vertaal je onze naam in het nederlands, hoe heet jullie president, waarop een gesprek over politiek wordt ingezet. Kristina, de moeder van Lourdes vertaalt mee en blijkt dat de vader een politicus en de governador van valle de luna is. We praten over onderwijs of liever vakantie en er wordt al snel geteld om te zien waar er meer vakantie is. Hun zomervakantie duurt 3 maanden en dat vinden ze toch wel belangrijk. Op momenten als deze zijn we blij dat we de taal een beetje spreken (vooral Yvan spreekt en Nika begrijpt het als er traag genoeg gesproken wordt). Bij aankomst wordt er vrolijk gewuifd naar Lourdes, Mikaela, Luciana en Sofie. Van Kristina krijgen we 2 dikke kussen.
En dan ja we kunnen moeilijk anders ,moeten we het weer over vervoer hebben want onze bus blijkt niet gereserveerd en na lang zoeken kunnen we mee tot La Rioja om dan om 4 u s' nachts over te stappen op een bus naar Tucuman. Daar zouden er dan wel meer bussen zijn naar Salta. Het moeilijke hier is een bus reserveren, dat kan nl niet telefonisch of via internet. Je moet naar een loket gaan maar je vindt niet van alle busmaatschappijen een loket in elke stad. Hoe we dan wel kunnen reserveren?……hmm dat gaat niet. Maar als we om 4 u uitstappen in la rioja, lijkt er niemand anders op te stappen. Kunnen we dan toch mee, even naar het loket en jawel er zijn nog plaatsen, begrijpe wie begrijpen kan. Dus rugzakken terug in de koffer en wij terug in de bus. Gelukkig vallen de kinderen terug in slaap. Ze stellen er zich geen vragen bij.
Na bijna 20 u bussen komen we aan in Salta. En samen met een vriendelijke taxichauffeur gaan we op zoek naar een hostal maar al snel blijkt dat het meeste vol zit. Er wordt hier nl het feest van de heilige Maria van de berg gevierd en dus is het druk. Na lang rondrijden vinden we een hotel voor 1 nacht en hopelijk is er morgen plaats bij Elena, een hostal met andaloesische binnenruimtes. We zetten alles af in het hotel en gaan op zoek naar een restaurant want buiten wat koekjes, het ontbijt op de bus, hebben we nog niks gegeten en het is al 4 u. Daarna trekken we het park in dat heerlijk leeft, overal wordt er gespeeld, er is een marktje, er zijn springkastelen, je kan er met een bal naar blikken sjotten, mooie gokarts worden toeterend rondgereden, overal worden er stukken zelfgebakken taart verkocht,……Iedereen geniet en wij genieten mee. We zijn nu echt wel in een heel ander en nieuw stuk Argentinie.
Dinsdag 15 juli, we bellen een taxi en zijn blij, het is een grote zonder gastank maar de chauffeur is niet van de sympatiekste. Hij belt een 2de taxi en Yvan en de buggy moeten daar mee mee. Hij was erg onvriendlijk en maakte duidelijk dat we anders een ander bedrijf mochten bellen. Maar daar hebben we geen tijd voor, onze bus vertrekt en we werden verteld dat de Argentijnse bussen altijd stipt op hun uur vertrekken. Ja, 't zal wel maar toch niet als wij meereizen. 2 uur later komt onze bus naar Neuquen eraan. Net op tijd hebben we onze aansluiting met de bus naar Mendoza. Deze bus vertrekt stipt op tijd. We rijden in camaklasse hebben leren zetels, spelen een spelletje bingo met de andere passagiers en de steward als bingoman, krijgen er een warme maaltijd en proberen daarna te slapen. Jarre en Yvan slapen snel. Jisse besloot om niet in de bus te slapen maar valt rond 20 na 12 dan toch in slaap. We worden gewekt door de luide wekker van een medepassagier, hijzelf wordt niet wakker en dat vervelende ding loopt om de 5 min af. Dan nog een ontbijt van koekjes en we zijn in Mendoza. En dan jawel we hebben iets met vervoer deze reis. Onze bagage is weer eens doorweekt en het madammeke van andesmar is niet van de sympathiekste. We bellen met de klantendienst en die stuurt ons naar een ander kantoortje in hetzelfde busstation want daar kent ze iemand die ons wel zal helpen. We mogen onze kleren op hun kosten naar de wasserij brengen. Gelukkig hebben we een grote hotelkamer waar we onmiddellijk in kunnen. Na een verfrissende douche trekken we Mendoza in. Zalig om in tshirt rond te lopen, ook al zijn we de enige en dus overduidelijk toeristen. Mendoza is een heel aangename stad met heel veel groen en toffe pleinen en parken. We eten er de eerste keer in een tenedor libre (buffetrestaurant met een enorme verscheidenheid aan slaatjes, pasta, rijst, en natuurlijk de parilla, heerlijk geroosterd vlees dat wordt gebakken terwijl je wacht en je houdt best nog wat plaats over voor de lekkernijen van het dessertenbuffet. Dit allemaal voor 5 euro per volwassene, 2,5 euro voor Jarre en niks voor Jisse). Bedankt fam Eeckhout voor de tip! Dekinderen spelen samen met de argentijnen in een leuke speeltuin, we kijken er even naar een kindervoorstelling in het openluchttheatertje van het park. Vroeg ons bed in want de volgende dag hebben we weer heel wat bussen te doen. Eerst naar San Juan om dan door te reizen naar San agustin de valle fertil.
Tijdens de reis verandert het landschap en we denken terug aan Namibie en australie. Droge landschappen zover je kan zien en af en toe een lemen huisje. Dit is duidelijk een ander stuk Argentinie. Ook Jarre ziet dit en vraagt of de mensen hier arm zijn. In valle Fertil worden we opgewacht door de reisorganisator die trips naar het valle de luna park regelt. Ze regelen ook ons verblijf, een appartementje met tuin, hangmat en poes voor 80 pesos (nog geen 20 euro). Jarre en Jisse vinden het zalig en hebben het vaak over Fien en Marie en Voske, de buren met de hangmat. Degenen die Jisse panisch hebben meegemaakt als ze ook maar een dier hoorde, zullen verbaasd zijn. Ze laat zich gewillig fotograferen met de poes op haar buik in de hangmat. San Agustin de valle fertil is een dorp met zo een 7000 inwoners. De straten liggen er verlaten bij en het stof en de putten nemen er op vele plaatsen het asfalt over. Kinderen fietsen lachend rond, het is hier schoolvakantie en wij genieten van de traagheid van het leven.Valle de Luna is een prachtig park met droge dorre en heel stoffige maanlandschappen. We rijden er in kolonne (je mag niet alleen het park in) en kijken onze ogen uit. Hier vonden ze de oudste dinos ooit en dat spreekt tot de verbeelding. Stoffig maar content kruipen we in onze bedden.
De laatste dag, een dag vroeger want er zijn geen busplaatsen meer op zondag, gaat Yvan nog naar het Talampaya park, een rode canyon met mooie rotsformaties in grillige vormen. Hij vertrekt om 7.30 u. Nika en de kinderen blijven nog even in bed liggen. De rest van de dag wandelen ze rond, spelen in het parkje en doen ze inkopen in de supermarkt, vooral een grote ruimte met veel rekken waar alles zeer netjes en ver van elkaar ligt. Maar we vinden alles wat we nodig hebben. De kinderen spelen in de namiddag met de dochters van de eigenares en de huishoudster, Juliana van 8 en Andrea van 10. Mooi om zien hoe kinderen elkaar begrijpen met hun intonatie, gezichts en lichaamstaal. Met spijt moeten we weer vertrekken. De bus is op tijd en rammelt maar dat deert niet. Algauw worden we overstelpt met vragen van een 4tal 12 jarige meisjes, waar komen jullie vandaan, welke taal spreken jullie, hoe heten jullie, hoe vertaal je onze naam in het nederlands, hoe heet jullie president, waarop een gesprek over politiek wordt ingezet. Kristina, de moeder van Lourdes vertaalt mee en blijkt dat de vader een politicus en de governador van valle de luna is. We praten over onderwijs of liever vakantie en er wordt al snel geteld om te zien waar er meer vakantie is. Hun zomervakantie duurt 3 maanden en dat vinden ze toch wel belangrijk. Op momenten als deze zijn we blij dat we de taal een beetje spreken (vooral Yvan spreekt en Nika begrijpt het als er traag genoeg gesproken wordt). Bij aankomst wordt er vrolijk gewuifd naar Lourdes, Mikaela, Luciana en Sofie. Van Kristina krijgen we 2 dikke kussen.
En dan ja we kunnen moeilijk anders ,moeten we het weer over vervoer hebben want onze bus blijkt niet gereserveerd en na lang zoeken kunnen we mee tot La Rioja om dan om 4 u s' nachts over te stappen op een bus naar Tucuman. Daar zouden er dan wel meer bussen zijn naar Salta. Het moeilijke hier is een bus reserveren, dat kan nl niet telefonisch of via internet. Je moet naar een loket gaan maar je vindt niet van alle busmaatschappijen een loket in elke stad. Hoe we dan wel kunnen reserveren?……hmm dat gaat niet. Maar als we om 4 u uitstappen in la rioja, lijkt er niemand anders op te stappen. Kunnen we dan toch mee, even naar het loket en jawel er zijn nog plaatsen, begrijpe wie begrijpen kan. Dus rugzakken terug in de koffer en wij terug in de bus. Gelukkig vallen de kinderen terug in slaap. Ze stellen er zich geen vragen bij.
Na bijna 20 u bussen komen we aan in Salta. En samen met een vriendelijke taxichauffeur gaan we op zoek naar een hostal maar al snel blijkt dat het meeste vol zit. Er wordt hier nl het feest van de heilige Maria van de berg gevierd en dus is het druk. Na lang rondrijden vinden we een hotel voor 1 nacht en hopelijk is er morgen plaats bij Elena, een hostal met andaloesische binnenruimtes. We zetten alles af in het hotel en gaan op zoek naar een restaurant want buiten wat koekjes, het ontbijt op de bus, hebben we nog niks gegeten en het is al 4 u. Daarna trekken we het park in dat heerlijk leeft, overal wordt er gespeeld, er is een marktje, er zijn springkastelen, je kan er met een bal naar blikken sjotten, mooie gokarts worden toeterend rondgereden, overal worden er stukken zelfgebakken taart verkocht,……Iedereen geniet en wij genieten mee. We zijn nu echt wel in een heel ander en nieuw stuk Argentinie.
meer perito moreno, puerto varas en Bariloche
Het is koud, heel koud, de wind blaast de sneeuw vanop de gletsjer recht in ons gezicht. Maar we genieten van het moois dat moeder natuur ons hier laat zien. De poort is nog groter geworden, het water stroomt met nog meer lawaai van de ene kant naar de andere, grote brokken ijs vallen naar beneden, de hele gletsjer kraakt en dondert. Nu zijn de kleuren van het ijs en het water weer heel anders. Jisse stapt op en neer in de sneeuw onder het goedkeurend oog van alle Argentijnen. Onze kinderen worden hier voortdurend op hun bolleke geaaid, er wordt naar hen gelachen en Jisse lacht vrolijk terug. En ook haar ola klinkt luid en blij als wedergroet, tot groot jolijt van haar publiek. Nika en Jisse gaan iets vroeger naar de cafetaria voor een warme choco en voelen zich even alsof ze aan de skipiste zitten. Thuis spelen de kinderen, Jarre plakt slingers, we steken zijn piratenboot verder in elkaar, bingo-en (Jarre wint, Nika verliest), genieten van ons huisje en het gezellig samenzijn.
De laatste dag aan de gletsjer regent het, hard, veel en het stopt niet. De poort is nog groter geworden, er is nu echt een brug maar het ziet er niet naar uit dat we de ruptura zullen meemaken. Maar we zijn blij dat w hier langer gebleven zijn. Op de site van de lokale televisie zijn er beelden te zien en ook CNN had er berichtje over.
7 juli wordt een rijdag. We moeten de jeep nl afleveren rond 15 u. Dat betekent op tijd vertrekken in Calafate. Om 7 u gaat de wekker, om 8 u zitten we in de auto. Het ziet er goed uit, zacht, droog, de wegen liggen vrij……. Zo lijkt het althans want na 20 min rijden, zitten we in een echte sneeuwstorm. Voor ons rijdt nog een jeep en we volgen zijn spoor. Als hij aan de kant gaat staan nemen we de leiding over (net als in de koers zullen we om beurt op kop rijden). Nergens een orientatiepunt, alleen het niveauverschil van de berm. Maar we volgen het en als het rond 9.15 u begint te schemeren en we een tegenligger tegenkomen, stuift de medekoploper vooruit. Nu moeten we alleen verder maar met dat ene spoor lukt hrt goed. Toch zijn we heel content als de baan er altijd beter bij gaat liggen totdat we weer op een sneeuwvrije baan rijden. In Punta Arenas is het nog kouder, het vriest hier hard, de wind snijdt en wij bibberen zonder onze lange onderbroek. We logeren er in een klein appartementje dat kwa sfeer recht uit een van de filmpjes die Martin heylen in Siberie maakte, deed denken.
Nog een ochtend in Punta Arenas rondwandelen, taxi in en vliegtuig op. Of toch bijna want weer heeft onze vlucht vertraging. Bij aankomst in Puerto Montt stappen we in de taxi met bestemming Puerto Varas. Eenmaal daar stapt de taxichauffeur verschillende keren uit om de weg te vragen, vreemd maar de meter loopt niet, het bedrag voor de rit ligt vast. Uiteindelijk beslissen we om de zoektocht te staken en te stoppen bij een hospedaje die we vanuit de auto zagen. Een van de beste beslissingen kwa logement. Maurice en zijn zweedse vrouw runnen hier een heel mooi, net hostal. We slapen in een kamer met dubbelbed en stapelbed maar het wordt nog beter als Maurice ons de 'geheime' kamer laat zien. Een klein deurtje leidt naar een zolderkamertje onder het dak met nog eens 2 bedden. Dit vinden de kinderen fantastisch. We slapen er heerlijk, de beste bedden tot nu. Heel het gelijkvloers is gemeenschappelijk, een grote eetkamer, living en volledig uitgeruste keuken (met gebruik van kruiden, olie en alles wat je veel gebruikt bij het koken maar niet koopt als je zoals ons rondtrekt). Hospedaje Kompass del Sur is dan ook meer dan een aanrader. De eerste dag wandelen we een beetje rond aan het meer en hebben er een schitterend zicht op de Osorno vulkaan, zo eentje vanuit de boekskes met een echte kegeltop. De volgende dag zien we niet veel meer, het regent en blijkbaar kan het hier weken aan een stuk regenen. Pech dat we net een boottocht hebben geboekt om al die schoon bergen te zien. We zien veel grijze wolken maar de gids kent zijn lesje goed en blijft praten over al die mooie zichten waar we nu van kunnen genieten. In Puella, een dorpje midden in de Andes picknicken we in het enige hotel zo dicht mogelijk bij die ene kachel die het hele gebouw moet opwarmen. We bibberen en zijn blij als we terug in ons hospedaje zijn.
Vandaag deden we de eerste maal een lang traject met de befaamde argentijnse bussen. De verhalen kloppen, beenruimte zoals vliegen in eerste klas, zetels die tot een half bed naar achter kunnen, een uitklapbeenbankje en een drankje met een brownie als snack tussendoor. We logeren in het Patanukhostel, een chaotische organisatie maar supervriendelijk en toffe gemeenschappelijke ruimtes met een schitterend zicht op het meer.
De laatste dag aan de gletsjer regent het, hard, veel en het stopt niet. De poort is nog groter geworden, er is nu echt een brug maar het ziet er niet naar uit dat we de ruptura zullen meemaken. Maar we zijn blij dat w hier langer gebleven zijn. Op de site van de lokale televisie zijn er beelden te zien en ook CNN had er berichtje over.
7 juli wordt een rijdag. We moeten de jeep nl afleveren rond 15 u. Dat betekent op tijd vertrekken in Calafate. Om 7 u gaat de wekker, om 8 u zitten we in de auto. Het ziet er goed uit, zacht, droog, de wegen liggen vrij……. Zo lijkt het althans want na 20 min rijden, zitten we in een echte sneeuwstorm. Voor ons rijdt nog een jeep en we volgen zijn spoor. Als hij aan de kant gaat staan nemen we de leiding over (net als in de koers zullen we om beurt op kop rijden). Nergens een orientatiepunt, alleen het niveauverschil van de berm. Maar we volgen het en als het rond 9.15 u begint te schemeren en we een tegenligger tegenkomen, stuift de medekoploper vooruit. Nu moeten we alleen verder maar met dat ene spoor lukt hrt goed. Toch zijn we heel content als de baan er altijd beter bij gaat liggen totdat we weer op een sneeuwvrije baan rijden. In Punta Arenas is het nog kouder, het vriest hier hard, de wind snijdt en wij bibberen zonder onze lange onderbroek. We logeren er in een klein appartementje dat kwa sfeer recht uit een van de filmpjes die Martin heylen in Siberie maakte, deed denken.
Nog een ochtend in Punta Arenas rondwandelen, taxi in en vliegtuig op. Of toch bijna want weer heeft onze vlucht vertraging. Bij aankomst in Puerto Montt stappen we in de taxi met bestemming Puerto Varas. Eenmaal daar stapt de taxichauffeur verschillende keren uit om de weg te vragen, vreemd maar de meter loopt niet, het bedrag voor de rit ligt vast. Uiteindelijk beslissen we om de zoektocht te staken en te stoppen bij een hospedaje die we vanuit de auto zagen. Een van de beste beslissingen kwa logement. Maurice en zijn zweedse vrouw runnen hier een heel mooi, net hostal. We slapen in een kamer met dubbelbed en stapelbed maar het wordt nog beter als Maurice ons de 'geheime' kamer laat zien. Een klein deurtje leidt naar een zolderkamertje onder het dak met nog eens 2 bedden. Dit vinden de kinderen fantastisch. We slapen er heerlijk, de beste bedden tot nu. Heel het gelijkvloers is gemeenschappelijk, een grote eetkamer, living en volledig uitgeruste keuken (met gebruik van kruiden, olie en alles wat je veel gebruikt bij het koken maar niet koopt als je zoals ons rondtrekt). Hospedaje Kompass del Sur is dan ook meer dan een aanrader. De eerste dag wandelen we een beetje rond aan het meer en hebben er een schitterend zicht op de Osorno vulkaan, zo eentje vanuit de boekskes met een echte kegeltop. De volgende dag zien we niet veel meer, het regent en blijkbaar kan het hier weken aan een stuk regenen. Pech dat we net een boottocht hebben geboekt om al die schoon bergen te zien. We zien veel grijze wolken maar de gids kent zijn lesje goed en blijft praten over al die mooie zichten waar we nu van kunnen genieten. In Puella, een dorpje midden in de Andes picknicken we in het enige hotel zo dicht mogelijk bij die ene kachel die het hele gebouw moet opwarmen. We bibberen en zijn blij als we terug in ons hospedaje zijn.
Vandaag deden we de eerste maal een lang traject met de befaamde argentijnse bussen. De verhalen kloppen, beenruimte zoals vliegen in eerste klas, zetels die tot een half bed naar achter kunnen, een uitklapbeenbankje en een drankje met een brownie als snack tussendoor. We logeren in het Patanukhostel, een chaotische organisatie maar supervriendelijk en toffe gemeenschappelijke ruimtes met een schitterend zicht op het meer.
jarre 6 en meer
Torres del Paine hadden we voor ons alleen, zo ongeveer toch. We kwamen er lamas, grijze vossen, verschillende roofvogels, nandus, 2 fotografen van national geographic en de parkwachter tegen. De torres, de pieken waarvoor iedereen naar het park komt, konden we heel goed zien liggen. We hadden geluk want vaak zijn ze in mist gehuld. Wandelen was er moeilijk. Door een nogal strakke wind deden we 2 passen vooruit en 1 achteruit. Ons Jisse ging bijna vliegen toen we vlakbij de waterval kwamen die we wilden bewonderen. Terug naar de auto ging een heel pak sneller, nog nooit zoveel wind mee gehad. Jarre en Jisse maakten een sneeuwman bij het huis van de parkwachter terwijl de lamas van iets hoger toekeken. Veel overnachtingsmogelijkheid is er niet. De verschillende hosterias sluiten er in de winter, te weinig toeristen. Maar hosteria Grey aan lago Grey met zicht op een prachtige blauwe gletsjer had nog een kamer voor ons. We deelden het hotel samen met nog een gezin, dezelfde fotografen die we eerder zagen, een ouder koppel en 3 mannen. Bij de kamer hoorde ook een welkomstdrankje. Voor de kinderen appelsap en voor ma en pa een pisco sour. Pisco is een drankje van hier, sour is de citroen die ze erbij doen, lekker!!!!! Na een heerlijke nacht (zalige bedden en dekens), een douche in een badkamer met vloerverwarming (wat een luxe na al de ijskoude badkamers) smulden we van een ontbijt met zicht.
Onderweg naar Torres del Paine
Nandu in Torres del Paine
 De torres rechts op de foto.
De torres close up
Die dag moesten we in Argentinie geraken, een lange rit en aan Chileense kant allemaal op gravel, veel hoebelen en boebelen dus. Maar na het passeren van de douane met een wat komen die toeristen hier nu doen blik op hun gezicht, was het 300 kn lang heerlijk zachte afalt. Het was donker toen we in Calafate aankwamen en de hostels die we aandeden hadden niet echt kamers voor gezinnen. Cabanas Nevis had wel plaats voor ons. Een echte houten tent met veel plaats en verwarming. Het verschil tussen de stadjes nabij Torres del Paine en dit stadje dat als uitvalbasis dient voor de perito moreno gletsjer is groot. Hier is er duidelijk meer geld. De volgende dag rijden we naar de gletsjer langs een prachtig meer waar helderblauwe ijsrotsen in ronddobberen. Bij 1 van de laatste bochten op het kronkelbaantje zien we de perito moreno liggen en wow (open mond moment), het is echt indrukwekkend. Vanop de parking stappen we langs vele trappen (bij het klimmen tellen we er een kleine 500) tot aan de de verschillende outlookjes. De gletsjer is zo mooi, nooit gedacht dat er zoveel tinten wit en lichtblauw bestonden. Voortdurend hoor je het gekraak van het ijs en af en toe worden we beloond met een stuk ijs dat met veel gedonder in het meer valt. Onder het ijs kraakt het enorm en de volgende dag weten we ook waarom als de lieve eigenares van de cabanas ons heel entoesiast komt vertellen dat la ruptura is begonnen. De perito moreno is 1 van de weinge gletsjers in de andes die nog steeds groeit. Hierdoor komt het ijs tot aan de overkant van het meer. De druk van het water wordt op een bepaald moment zo hoog dat er eerst een brug gevormd wordt die dan afbrokkelt en dan volledig breekt. Natuurlijk willen we hiervoor blijven.
Maar eerst was er nog iets veel belangrijker. Onze Jarreman wordt 6 en dat vieren we meet veel ballonne, een ballonkroon, pannenkoeken, een uitstap naar de brekende gletser, viskroketten en aardappelbollekes en een kiwitaart met kaarsjes. Het mooiste kado is de sneeuw en het ijs waar hij meer dan van geniet. Dus voor volgend jaar zullen we ons een sneeuwkanon aanschaffen om het op 4 juli te laten sneeuwen in Belgie. Of we komen gewoon terug natuurlijk.
……….fotos……..
We besluiten om hier nog een paar dagen te blijven. La ruptura is zo uitzonderlijk en dat willen we meemaken. De eigenares belt samen met ons naar Lan en na ongeveer 2 uur hebben we iemand aan de lijn die ons type ticket kent en onze vlucht wil verplaatsen naar de 8e juli. De volgende dag bellen we het autoverhuurkantoor en het verlengen van de autohuur is geen enkel probleem.
We rijden dan ook met hoge verwachting naar de gletsjer. Het water van het meer heeft zich inderdaad met veel lawaai een weg gebaand onder het ijs en er is een klein brugje te zien. Het ijs kraakt, dondert en wordt door het snelstromende water meegetrokken. We zijn niet langer alleen, de gletsjer tamtam en de lokale televisie doen hun werk. De mensen van de stad willen dit ook zien. De volgende dagen wordt het drukker en drukker. Dag 3 en als we bij de ingang van het park komen, sneeuwt het zachtjes. Maar hoe verder we rijden, hoe harder het sneeuwt. Jarre's geluk wordt nog groter. Hoe dik ligt de sneeuw nu, gaat er nog veel vallen, mag ik in de sneeuw spelen, …… Gelukkig hebben we spijkerbanden (zijn hier ook verplicht deze tijd van het jaar, of kettingen, we zien dan ook autos van de jaren 60, 70 met rammelende sneeuwbanden aan 20 per uur naar de gletsjer rijden, echt iedereen hier wil la ruptura zien.)
fotos op flickr
nieuwe fotos van santiago en paaseiland vind je op http://www.flickr.com/photos/11938291@N02/
groeten van uit puerto varas, chili
groeten van uit puerto varas, chili
Fotos
het downloaden is niet gelukt. hopelijk later meer succes.
Op dit ogenblik zijn we enkele fotos aan het downloaden op flickr. Hopelijk lukt het en kunnen jullie ze via de link weldra zien. Onze week Patagonia zijn 10 dagen geworden. Het is hier gewoon te mooi en de Perito Moreno gletsjer trakteerde ons de voorbije dagen op een uniek spektakel. La ruptura waarbij een deel van de gletsjer dat in de voorbije 2 jaren een natuurlijke dam vormde, langzaam afbreekt onder de zeer hoge druk van het water, een ongelooflijk natuurspektakel met veel gedonder en gekraak in een elke dag wisselend landschap. We zagen de gletsjer onder stralende zon,lichtbewolkt, hevige sneeuwval en vandaag in de regen. Aan de ingang herkende de parkwachter ons al maar we kregen toch nog geen korting als vaste klant. Dit gebeurt om de 2 a 3 jaar maar is zeer uitzonderlijk in de winter.
Maar we startten ons stuk Patagonie zeer moe na de nachtelijke avonturen. Punta Arenas is echt een stadje op het einde van de wereld. De mensen van het hostal, het autoverhuurkantoor enz waren zeer verbaasd dat wij nu in de winter reisden. In de zomer is het nl mooi weer. Maar wij kunnen iedereen echt aanraden om dit in de winter te doen. Van Punta Arenas reden we met onze jeep naar puerto Natales, het stadje dat toegang biedt tot de Torres del Paine, een prachtig ongerept berggebied. We logeerden er bij Alejandro en Anita (hostal dos lagunes) en werden er zeer hartelijk ontvangen met ECHTE koffie. Na 3 maanden reizen is dit een ware delicatesse. Zowel In Australie, Nieuw Zeeland en Chili krijg je alleen oploskoffie.
Maar meer over Torres del Paine later. Nu gaan we de berichtjes van Jarre lezen.
Op dit ogenblik zijn we enkele fotos aan het downloaden op flickr. Hopelijk lukt het en kunnen jullie ze via de link weldra zien. Onze week Patagonia zijn 10 dagen geworden. Het is hier gewoon te mooi en de Perito Moreno gletsjer trakteerde ons de voorbije dagen op een uniek spektakel. La ruptura waarbij een deel van de gletsjer dat in de voorbije 2 jaren een natuurlijke dam vormde, langzaam afbreekt onder de zeer hoge druk van het water, een ongelooflijk natuurspektakel met veel gedonder en gekraak in een elke dag wisselend landschap. We zagen de gletsjer onder stralende zon,lichtbewolkt, hevige sneeuwval en vandaag in de regen. Aan de ingang herkende de parkwachter ons al maar we kregen toch nog geen korting als vaste klant. Dit gebeurt om de 2 a 3 jaar maar is zeer uitzonderlijk in de winter.
Maar we startten ons stuk Patagonie zeer moe na de nachtelijke avonturen. Punta Arenas is echt een stadje op het einde van de wereld. De mensen van het hostal, het autoverhuurkantoor enz waren zeer verbaasd dat wij nu in de winter reisden. In de zomer is het nl mooi weer. Maar wij kunnen iedereen echt aanraden om dit in de winter te doen. Van Punta Arenas reden we met onze jeep naar puerto Natales, het stadje dat toegang biedt tot de Torres del Paine, een prachtig ongerept berggebied. We logeerden er bij Alejandro en Anita (hostal dos lagunes) en werden er zeer hartelijk ontvangen met ECHTE koffie. Na 3 maanden reizen is dit een ware delicatesse. Zowel In Australie, Nieuw Zeeland en Chili krijg je alleen oploskoffie.
Maar meer over Torres del Paine later. Nu gaan we de berichtjes van Jarre lezen.
Santiago - Rapa Nui en terug
Onze 3de nacht in Santiago sliepen we veel beter. We hadden een kamer aan de achterkant en een kacheltje dat ons warmde. De vorige nachten waren er eerst studentenprotesten geweest en dan won Chili van Venezuela in de voorronde van het WK. En dat vieren ze hier zoals ze bij ons een finaleplaats van de belgen (hahaha) zouden vieren. Om op de hoogte te blijven van de gebeurtenissen hier in Santiago merkten we dat je de bollen van TV1 hier ook kan zien op TV, juist dezelfde, alleen draaien ze een beetje sneller. Wie was eerst?????
De wekker liep af om 5 u, vroeg maar om 5.30 u zou de taxi klaarstaan om ons naar de luchthaven te brengen. Een half uur later schoven we aan om in te checken. Een rustige vlucht van 5 u en daar konden we het eiland zien liggen. UItstappen op het asfalt en wat een zalige warmte om door te wandelen. Pantu, de eigenaar van de cabana waar we 5 nachten zouden logeren stond ons op te wachten met prachtige bloemenslingers. De foto van de gebloemde familie volgt nog. Als je het dorp de eerste keer doorrijdt, voel je het andere, tragere ritme. Nergens mag je sneller dan 50, in bebouwde kom 30 en de weg wordt gedeeld door voetgangers, honden en paarden. We zagen ook onze eerste moai en ze zijn indrukwekkend. Na een welkomstdrankje, heerlijk vruchtensap, trokken we het dorpje in. De kust volgend, voorbij enkele moai kwamen we bij een speeltuin met zicht. Even spelen en dan weer verder, een overdekt marktje doen waar een vrouw een beeld wou ruilen voor Jisse haar crocs. Op een terrasje planden we de komende dagen, hmmmm op een eiland waar je van de ene kant naar de nadere kant rijdt in 30 min via de enige hoofdweg, was dat niet echt moeilijk. Tijd om naar huis te gaan en de zonsondergang mee te maken bij de moai vlak bij onze cabana. Eten en dan naar bed.
De volgende 3 dagen huurden we een kleine jeep en reden we het eiland rond van moai naar moai. Indrukwekkend was de vulkaan waar alle moai uitgekapt werden, de magie en het mysterie kan je er echt voelen. De theorien over het hoe en waarom zijn er en ze verschillen allemaal. De moai staan met uitzondering van 1 plek allemaal met hun rug naar de oceaan. Een oceaan die met een enorme kracht en golven van enkele meteers hoog op de rotswanden beukt en zo ook voor een schitterend schouwspel zorgt. Na het wandelen was het tijd om te picknicken en te genieten van het strand. We hadden het ohave strand voor ons alleen en speelden en zwommen, samen met enkele helblauwe visjes. Hoe zalig het eilandleven kan zijn.......
Even de naam kwijt maar de grootste vulkaan van het eiland was indrukwekkend. De krater is groot, heel groot en beneden zijn er allemaal meertjes. Op de kraterwand is er een dorpje met huisjes gebouwd van steen, een dak van gras en deurtjes waar zelfs Jisse niet door kon. Het zicht over de oceaan is oneindig. Dat maakt het hier ook zo speciaal, de horizon wordt hier nergens onderbroken. Je voelt echt dat je 5000 km van een ander eiland of land verwijderd bent en het is een heerlijk gevoel.....
Na het middageten rijden we nog naar de enige moai die naar de oceaan kijken. Ook hier weer dat magische gevoel... Een gevoel dat ons bijblijft en we niet snel zullen vergeten.....
En na alweer een fantastische zonsondergang, gaan we moe maar oh zo content slapen. En slapen doen we hier goed, de stilte na Santiago is zalig.
Dag 3 met de jeep rijden we terug naar de vulkaan waar de beelden werden uitgehakt. Je kan er ook in wandelen, iets dat weinig mensen doen. Het is er weer prachtig. Yvan wandelt naar beelden die iets verder op de kraterwand staan, Jarre speelt in het oranjerode zand en Jisse ja ons Jisse staat een 15 min te zingen en te swingen. Het geluk van onze kinderen is hier echt tastbaar..... en dat van de ouders ook natuurlijk. Dan volgen we de kustlijn, staan weer versteld van de kracht van de oceaan, de omgeduwde beelden en vragen ons net zoals iedereen voor en na ons af ...waarom, hoe,... We eindigen de namiddag aan het Anakena strand waar alweer enkele moai waken over de strandgangers. We spelen in het water en het zand en ....genieten......
Onze laatste dag wandelen we in het dorp, skypen met het thuisfront, regelen enkele praktische zaken, wandelen aan de kust, spelen in het zand en de speeltuin,.... genieten van de traagheid... We babbelen er met een jong belgisch koppel dat verbaasd is belgen tegen te komen.
En dan is het alweer tijd om afscheid te nemen van Rapa Nui, de Moai, Pantu en zijn familie... We krijgen een schelpenketting als afscheid. Die kettingen zijn niet zomaar een toeristische attractie maar een echte traditie. De mensen hier leven nog echt volgens hun eigen tradities en iedereen (van jong tot oud) beleeft die even intens. Het moment dat de kinderen na het 4de middelbaar naar Santiago trekken om hun studies af te maken is dan ook heel moeilijk, voor hen en de ouders. Pantu vertelt over zijn dochters en hun studies en dat de kinderen maar 2 keer per jaar naar huis komen. Het contrast tussen het vaste land en het eiland is heel groot. Rapa Nui is helemaal niet Chileens en gelukkig is er toch zelfbestuur want in Santiago vertelt de taxichauffeuse dat de eilandbewoners weigeren de toestemming te geven voor het bouwen van een 5sterren resort.
Terug in Santiago is het weer iets beter en ziet de stad er heel anders uit. We slapen weer in hostal rio amazonas in de goeie kamer. De volgende dag met de bus naar het kleurige Valparaiso. We slapen er bij fransen en hoe zijn verbaasd over hoe vuil een hostal kan zijn. We betalen er niet veel, gelukkig en kunnen er zelf koken, er is tv ook voor kinderen dus dat is even plezant maar voor de rest stelt La byciclette niet veel voor. Valparaiso is een rare stad met prachtige huizen, leuke steegjes, met een heel hoog chaosgehalte en vooral heel veel honderstr op de stoep. We bezoeken er een huis van Pablo Neruda en genieten mee van zijn voorkeur voor vele kleine kamertjes en gekke hoekjes. Het is een huis hoog boven op een heuvel en van uit elke kamer heb je nl gezien een schitterend zicht. Nu hangt er teveel mist in Valparaiso om ook maar iets te zien.
Met de bus terug naar hostal rio amazonas, onze thuisbasis in Santiago en een echte aanrader als je een kamer aan de achterkant hebt met verwarming.
En dan begint ons verhaal in het zuiden van Chili en Argentinie met veel vluchtperikelen want blijkbaar heeft LAn onze vlucht afgelast en kunnen we pas om 20.00 u vliegen, komen we pas aan om 12.30 u s nachts, zijn alle taxis weg en staan Nika en Jarre dus om 1 u s nachts in de sneeuw te spelen...maar om 2.30 u geraken we toch in ons hostal waar onze kamer is doorverhuurd en we in een piepklein kamertje zitten, maar geen nood, we zijn er, we hebben een bed en wat de volgende dag brengt,..........
De wekker liep af om 5 u, vroeg maar om 5.30 u zou de taxi klaarstaan om ons naar de luchthaven te brengen. Een half uur later schoven we aan om in te checken. Een rustige vlucht van 5 u en daar konden we het eiland zien liggen. UItstappen op het asfalt en wat een zalige warmte om door te wandelen. Pantu, de eigenaar van de cabana waar we 5 nachten zouden logeren stond ons op te wachten met prachtige bloemenslingers. De foto van de gebloemde familie volgt nog. Als je het dorp de eerste keer doorrijdt, voel je het andere, tragere ritme. Nergens mag je sneller dan 50, in bebouwde kom 30 en de weg wordt gedeeld door voetgangers, honden en paarden. We zagen ook onze eerste moai en ze zijn indrukwekkend. Na een welkomstdrankje, heerlijk vruchtensap, trokken we het dorpje in. De kust volgend, voorbij enkele moai kwamen we bij een speeltuin met zicht. Even spelen en dan weer verder, een overdekt marktje doen waar een vrouw een beeld wou ruilen voor Jisse haar crocs. Op een terrasje planden we de komende dagen, hmmmm op een eiland waar je van de ene kant naar de nadere kant rijdt in 30 min via de enige hoofdweg, was dat niet echt moeilijk. Tijd om naar huis te gaan en de zonsondergang mee te maken bij de moai vlak bij onze cabana. Eten en dan naar bed.
De volgende 3 dagen huurden we een kleine jeep en reden we het eiland rond van moai naar moai. Indrukwekkend was de vulkaan waar alle moai uitgekapt werden, de magie en het mysterie kan je er echt voelen. De theorien over het hoe en waarom zijn er en ze verschillen allemaal. De moai staan met uitzondering van 1 plek allemaal met hun rug naar de oceaan. Een oceaan die met een enorme kracht en golven van enkele meteers hoog op de rotswanden beukt en zo ook voor een schitterend schouwspel zorgt. Na het wandelen was het tijd om te picknicken en te genieten van het strand. We hadden het ohave strand voor ons alleen en speelden en zwommen, samen met enkele helblauwe visjes. Hoe zalig het eilandleven kan zijn.......
Even de naam kwijt maar de grootste vulkaan van het eiland was indrukwekkend. De krater is groot, heel groot en beneden zijn er allemaal meertjes. Op de kraterwand is er een dorpje met huisjes gebouwd van steen, een dak van gras en deurtjes waar zelfs Jisse niet door kon. Het zicht over de oceaan is oneindig. Dat maakt het hier ook zo speciaal, de horizon wordt hier nergens onderbroken. Je voelt echt dat je 5000 km van een ander eiland of land verwijderd bent en het is een heerlijk gevoel.....
Na het middageten rijden we nog naar de enige moai die naar de oceaan kijken. Ook hier weer dat magische gevoel... Een gevoel dat ons bijblijft en we niet snel zullen vergeten.....
En na alweer een fantastische zonsondergang, gaan we moe maar oh zo content slapen. En slapen doen we hier goed, de stilte na Santiago is zalig.
Dag 3 met de jeep rijden we terug naar de vulkaan waar de beelden werden uitgehakt. Je kan er ook in wandelen, iets dat weinig mensen doen. Het is er weer prachtig. Yvan wandelt naar beelden die iets verder op de kraterwand staan, Jarre speelt in het oranjerode zand en Jisse ja ons Jisse staat een 15 min te zingen en te swingen. Het geluk van onze kinderen is hier echt tastbaar..... en dat van de ouders ook natuurlijk. Dan volgen we de kustlijn, staan weer versteld van de kracht van de oceaan, de omgeduwde beelden en vragen ons net zoals iedereen voor en na ons af ...waarom, hoe,... We eindigen de namiddag aan het Anakena strand waar alweer enkele moai waken over de strandgangers. We spelen in het water en het zand en ....genieten......
Onze laatste dag wandelen we in het dorp, skypen met het thuisfront, regelen enkele praktische zaken, wandelen aan de kust, spelen in het zand en de speeltuin,.... genieten van de traagheid... We babbelen er met een jong belgisch koppel dat verbaasd is belgen tegen te komen.
En dan is het alweer tijd om afscheid te nemen van Rapa Nui, de Moai, Pantu en zijn familie... We krijgen een schelpenketting als afscheid. Die kettingen zijn niet zomaar een toeristische attractie maar een echte traditie. De mensen hier leven nog echt volgens hun eigen tradities en iedereen (van jong tot oud) beleeft die even intens. Het moment dat de kinderen na het 4de middelbaar naar Santiago trekken om hun studies af te maken is dan ook heel moeilijk, voor hen en de ouders. Pantu vertelt over zijn dochters en hun studies en dat de kinderen maar 2 keer per jaar naar huis komen. Het contrast tussen het vaste land en het eiland is heel groot. Rapa Nui is helemaal niet Chileens en gelukkig is er toch zelfbestuur want in Santiago vertelt de taxichauffeuse dat de eilandbewoners weigeren de toestemming te geven voor het bouwen van een 5sterren resort.
Terug in Santiago is het weer iets beter en ziet de stad er heel anders uit. We slapen weer in hostal rio amazonas in de goeie kamer. De volgende dag met de bus naar het kleurige Valparaiso. We slapen er bij fransen en hoe zijn verbaasd over hoe vuil een hostal kan zijn. We betalen er niet veel, gelukkig en kunnen er zelf koken, er is tv ook voor kinderen dus dat is even plezant maar voor de rest stelt La byciclette niet veel voor. Valparaiso is een rare stad met prachtige huizen, leuke steegjes, met een heel hoog chaosgehalte en vooral heel veel honderstr op de stoep. We bezoeken er een huis van Pablo Neruda en genieten mee van zijn voorkeur voor vele kleine kamertjes en gekke hoekjes. Het is een huis hoog boven op een heuvel en van uit elke kamer heb je nl gezien een schitterend zicht. Nu hangt er teveel mist in Valparaiso om ook maar iets te zien.
Met de bus terug naar hostal rio amazonas, onze thuisbasis in Santiago en een echte aanrader als je een kamer aan de achterkant hebt met verwarming.
En dan begint ons verhaal in het zuiden van Chili en Argentinie met veel vluchtperikelen want blijkbaar heeft LAn onze vlucht afgelast en kunnen we pas om 20.00 u vliegen, komen we pas aan om 12.30 u s nachts, zijn alle taxis weg en staan Nika en Jarre dus om 1 u s nachts in de sneeuw te spelen...maar om 2.30 u geraken we toch in ons hostal waar onze kamer is doorverhuurd en we in een piepklein kamertje zitten, maar geen nood, we zijn er, we hebben een bed en wat de volgende dag brengt,..........
Laatste week Nieuw Zeeland, eerste dagen Chili
Een nachtje wild kamperen aan hot water beach om s´ochtends te kunnen gaan graven maar het hete water vonden we niet. We waren blijkbaar net iets te laat. Het heet water vind je nl alleen bij laagtij (en iets ervoor en erna). Maar we besluiten om hier iets langer te blijven en rijden naar Hahei Beach, een gehucht met een "resort" met enkele schitterende seaview sites. Dat er ook wasmachines waren was handig aangezien ons Jisse drie nachten na elkaar een pamperongelukje had en we door de lakens zaten. Het weer zat ons ook mee, wolken met zon en 18 graden. We speelden er vooral op het strand en gingen nachtelijk graven op hot water beach. Dit laatste vonden de kinderen eerst geweldig maar toen de zee naderbij kwam en een koude golf ons badje instroomde was de pret snel gedaan. Maar de laatste ochtend toch nog eens proberen en jawel, we hadden een schitterend bad (zonder graafwerk omdat er een paar mensen juist vertrokken). Bleek dat het water te heet was maar geen nood, wij (slimme belgen) vonden ook het koude water, maakten ons bad iets groter (met de schop van de buren) en konden meer dan een uur genieten van dit natuurwonder. En maar zand scheppen om onze bad te beschermen tegen de opkomende zee. Maar onze muur brokkelde toch af dus was het tijd om verder te trekken, naar Coromandel, een stadje uit lang vervlogen tijden, zo leek het toch. We bleven er een nachtje en gingen er s´ochtends naar met een treintje (gebouwd door een pottenbakker die klei nodig had)naar de top van een bergje. Mooie zichten, heel tof voor de kinderen maar ma en pa hadden iets van hmmmm.
En dan naar Auckland. We logeren er op een kleine stadcamping met binnenzwembad. In Auckland moeten we vanalles regelen, ons verbljf in Chili, een doos met spullen vullen om naar huis op te sturen,... Het regent er hard en veel maar het blijft zacht. Auckland is een OKstad maar het zijn vooral de buurten errond die de moeite zijn.
De laatste dag rijden we naar Kare Kare beach (het strand van the piano en crowded house) en jongens jongens jongens (en meisjes natuurlijk) dit is echt het mooiste strand dat we ooit gezien (en zullen zien) hebben. De kliffen in een lichte mist, het zand zwart, mooi spel met de gele duingrassen en het groene mos en dan een meisje van 3 in een oranje regenjas springend, kruipend,......Zo moeilijk te beschrijven maar hier staan we echt naar te kijken met open mond. Jarre klimmend op de hoge duinen, snel naar beneden lopend, tuimelend, een tekening maken met de witte schelpen op het zwarte zand. Ook de kinderen voelen dat dit bijzonder is. Wat zijn we blij dat we hier toch nog naartoe gereden zijn in de regen (die even stopte tijdens onze wandeling om ons dan de laatste 10 min met volle geweld te trakteren op doornatte broeken en regenjassen).
En dan is het tijd om naar een nieuw land en continent te vertrekken.
Na een lange slapeloze vlucht komen we aan in Santiago waar het regent dat het giet. Onmiddellijk merken we dat we in een ander continent zijn. Taxichauffeurs bestormen ons als we uit de luchthaven komen. En de rit naar de stad toont ons een grauwe voorstad. Ons hotel is niet wat we gehoopt hadden, koud (ze zijn nu de verwarming aan het installeren) maar het ligt centraal en het ontbijt is lekker. Santiago zelf geeft een grijze indruk maar met dit weer kan dat moeilijk anders. Onze eerste dag (2de woensdag de 18de) lopen we rond (nogal letterlijk bij het zoeken van een supermercado)om wakker te blijven. En vandaag bezochten we het museum vaoor precolumbiaanse kunst, zeer mooi en het museun voor schone kunsten. We lunchen samen met de chilenen in een zenuwachtig druk restaurant en eten als dessert een ijsje met reuzebollen.
Overmorgen vliegen we terug even verder in de tijd naar Paaseiland.Daar is het naar het schijnt warmer........
En dan naar Auckland. We logeren er op een kleine stadcamping met binnenzwembad. In Auckland moeten we vanalles regelen, ons verbljf in Chili, een doos met spullen vullen om naar huis op te sturen,... Het regent er hard en veel maar het blijft zacht. Auckland is een OKstad maar het zijn vooral de buurten errond die de moeite zijn.
De laatste dag rijden we naar Kare Kare beach (het strand van the piano en crowded house) en jongens jongens jongens (en meisjes natuurlijk) dit is echt het mooiste strand dat we ooit gezien (en zullen zien) hebben. De kliffen in een lichte mist, het zand zwart, mooi spel met de gele duingrassen en het groene mos en dan een meisje van 3 in een oranje regenjas springend, kruipend,......Zo moeilijk te beschrijven maar hier staan we echt naar te kijken met open mond. Jarre klimmend op de hoge duinen, snel naar beneden lopend, tuimelend, een tekening maken met de witte schelpen op het zwarte zand. Ook de kinderen voelen dat dit bijzonder is. Wat zijn we blij dat we hier toch nog naartoe gereden zijn in de regen (die even stopte tijdens onze wandeling om ons dan de laatste 10 min met volle geweld te trakteren op doornatte broeken en regenjassen).
En dan is het tijd om naar een nieuw land en continent te vertrekken.
Na een lange slapeloze vlucht komen we aan in Santiago waar het regent dat het giet. Onmiddellijk merken we dat we in een ander continent zijn. Taxichauffeurs bestormen ons als we uit de luchthaven komen. En de rit naar de stad toont ons een grauwe voorstad. Ons hotel is niet wat we gehoopt hadden, koud (ze zijn nu de verwarming aan het installeren) maar het ligt centraal en het ontbijt is lekker. Santiago zelf geeft een grijze indruk maar met dit weer kan dat moeilijk anders. Onze eerste dag (2de woensdag de 18de) lopen we rond (nogal letterlijk bij het zoeken van een supermercado)om wakker te blijven. En vandaag bezochten we het museum vaoor precolumbiaanse kunst, zeer mooi en het museun voor schone kunsten. We lunchen samen met de chilenen in een zenuwachtig druk restaurant en eten als dessert een ijsje met reuzebollen.
Overmorgen vliegen we terug even verder in de tijd naar Paaseiland.Daar is het naar het schijnt warmer........
fotos
jarre en jisse in de iglo
pinguin sin antarctica
verkeersbord
genieten in Hanmer springs
ontstopperikelen met zicht
We proberen toch nog vlug enkele fotos van Nieuw Zeeland op de blog en op flickr te zetten. De computers op de campings zijn vaak kiosks en je kan er echt alleen op surfen en schrijven. Nu op onze laatste camping lukt het wel dus nog vlug een kleine selectie uit Kaikoura. Op flickr staan er een paar van Hahei Beach, Hot water beach en de Marlborough sounds.
Overmorgen vertrekken we naar Santiago de Chili. We vertrekken hier om 17.30 u en diezelfde dag komen we s middags aan, terug in de tijd dus!
Zaterdag vliegen we dan naar Paaseiland waar we een kleine week blijven.
Groeten
kowhai park, tongariro, rotorua
De mooiste speeltuin ter wereld. Zo hadden we het gelezen in een blog van een canadees gezin. Ze hadden geen ongelijk. De speeltuin ontstond ergens in de jaren 60 en toen werd er een walvisglijbaan gemaakt. Plaatselijke serviceclubs hebben sindsdien de speeltuin verder uitgebouwd. De schommels hangen aan inktvispoten. Je kan er op een berg klimmen en via allerlei buizen terug uit (of omgekeerd natuurlijk), er is een schoenhuisje met glijbaan, je klimt er op een vulkaan, je wipt op slangen. De grote glijbaan is een dino, er is een fantastisch kasteel met 4 torens (1 met trap, 1 met glijbaan) met klimop en gracht eromheen. In de gracht ligt een piratenboot waar je met een glijbaan van het bovendek naar het onderdek glijdt en er is een houten fort in en tussen bomen gebouwd met een hoge katrol. Deze laatste was de favoriet van Jarre (en Yvan). Nika kon de katrol telkens weer omhoogtrekken en Jisse keek vanop de grote brug. Het mooie was dat je zag dat dit "zelf"gebouwd was, hierdoor ook wel een beetje gedateerd maar dat was de charme. Het was een speeltuin om te fantaseren en hele verhalen te verzinnen. En voor de groteren was er natuurlijk zoals hier overal de skate en skateboard putten en glijdingen enz.... BBQen kon je in een reuzepompoen. Net zoals in Australia is alles hier gericht op buitenleven met kinderen.
Na 3 u spelen trekken we verder naar Tongariro national park. Onderweg overnachten we op een picknickplek. De volgende dag miezert het en is het heel grijs. ZOuden we de vulkanen wel kunnen zien? Volgens de mensen in de isite (infocentrum) is de weg naar boven gesloten. We kijken naar een film over vulkanen met "special" effects en als we buiten komen schuift de dikke grijze wolk opzij en zien we een glimps van een besneeuwde bergtop. We rijden naar boven (de weg is nu open) en de zon schijnt hier een beetje boven de eerste laag wolken. Maar veel belangrijker is dat er sneeuw ligt, niet zoveel maar genoeg om in te spelen en bij Jarre de mooiste glimlach tot nu toe (en er is al veel gelachen!)te zien. Dit is waar hij die 2 maanden op gewacht heeft, echte sneeuw bovenop een vulkaan. Nu kan hij zijn nieuwe piratenmuts gebruiken. We krijgen zelfs een beetje echte zon en genieten allemaal. Spijtig dat het te grijs is om de bergen van op afstand te zien
We komen meer en meer in de "actieve" vulkanenregio van het noordereiland. Na een shop en overnachtingsstop aan Lake Taupo (een lang geleden vulkaanuitbarsting creerde hier een reusachtig meer) wordt de aarde letterlijk warmer. We stoppen even aan de hukafalls en de ....falls. De eerste is indrukwekkend omdat de brede diepe rivier op 1 plek door een smalle kloof moet, de andere zie je maar 3 keer per dag. Er werd een dam gebouwd maar de plaatselijke groenen zorgden ervoor dat de sluizen 3 keer per dag opengezet worden. Langzaam verandert het landschap en zien we stoompluimen tussen het groen. We wandelen langs kratertjes waaruit "stinkende" (maar dit was nog niets) stoom ontsnapt. Jarre vindt de geur maar niets maar is wel geboeid door het hele "het is heel warm binnenin de aarde" gegeven. Jisse brult de laatste 20 min van de wandeling, ze is moe na een te korte nacht. Overnachten doen we aan thermale bronnen waar ze een kleine camping bij hebben. Kamperen en weken doe je hier voor 45 dollar (een 23 euro). Er is een groot familiebad dat dagelijks geledigd en terug gevuld wordt (logisch). Bij de andere baden stroomt het water constant. Op zo een 500 meter ontspringt het riviertje en daar is het water 98 graden. Het wordt afgeleid om met zo een 37 (familiebad) tot 41 graden in de verschillende baden terecht te komen. Het is weer eens genieten met de grote G. De Volgende ochtend is de lucht blauw en duiken we terug de baden in. Het heeft wel iets om om 8 u s' ochtends in de zon te weken in een prachtige omgeving. Gelukkig was het hier zonder geur.
Dan naar 'naam vergeten' wonderland. Hoe raar de aarde eruitkan zien. Eerst naar de lady knox geyser die door een beetje biozeep elke dag om 10 u spuit. De landschappen waar we daarna doorwandelen lijken niet echt maar zijn het wel, de geuren die ons begeleiden helaas ook. De naam 'protput' krijgt hier wel een heel andere betekenis. Jarre en jisse vinden het maar raar dat de aarde zoveel protgaten heeft. Wanneer we iets later in een maoricentrum een pruttelende modderput zien, komen ze amper bij van het lachen. Nu zijn het niet alleen protten maar vliegen er ook kakatjes in de lucht. Later besluit Jarre dat dat zijn favoriete krater is. Het maoricentrum is eerder een soort themepark en het is er druk. Het is nl maorinieuwjaar en alle rotoruanen mogen gratis binnen. De dans/zangshow is mooi en vooral de speren en vliegende balletjes dans maakt indruk op de kinderen. We zien er een slapende kiwi en zitten er op een treintje dat ons van nog meer stinkende putten naar de ingang brengt. We lopen nog even binnen in de weefschool en daar vertelt een oude maorivrouw een verhaal over de rokjes die de mannen dragen bij de dansen. De grootmoeder van haar moeder was getrouwd met een schot. Die droeg nl een kilt (elke stam een ander rokje) en als de man voor haar liep zei het rokje ik houd je vast, ik zal je steunen,......
Eten, slapen en dan is het vandaag (we moeten hier meer en meer terug vallen op gsm ofzo om de dag te weten). Winkelen, picknicken en dan spelen op een speeltuin naast het meer. Hier is de stank gelukkig wat minder want voor de rest stinkt heel rotorua en dus ook de camping en onze mobilehome. Nu zijn we terug aan de kust in de bay of plenty. Ook hier weer een camping met warm water baden. Morgen trekken we nog noordelijker naar de coromandel regio.
Groeten
PS Nog even iets over de campings hier. We komen zo stillekesaan tot het besluit dat de nieuwzeelandse de beste ter wereld zijn. Ik heb het dan vooral over uitrusting. Overal is er een camperkitchen uitgerust met fornuizen, koelkasten, ovens, broodroosters, waterkokers,....vaak staat er zelfs afwasproduct. Het sanitair is meer dan in orde (steeds met haardrogers, zeep en wcpapier dus geen rolgeloop). Altijd is er een speeltuin of springkussen en allemaal hebben ze iets dat 'speciaal' is. Zoals de vorige camping die overdekte wandelpaden had van de site naar de kampeerkeuken of de 5 sterren camping die zelfs een grote bak met verse kruiden naast de keuken had staan, of de warmwater baden,..... en nog nooit hebben we meer dan 25 euro betaald.
Na 3 u spelen trekken we verder naar Tongariro national park. Onderweg overnachten we op een picknickplek. De volgende dag miezert het en is het heel grijs. ZOuden we de vulkanen wel kunnen zien? Volgens de mensen in de isite (infocentrum) is de weg naar boven gesloten. We kijken naar een film over vulkanen met "special" effects en als we buiten komen schuift de dikke grijze wolk opzij en zien we een glimps van een besneeuwde bergtop. We rijden naar boven (de weg is nu open) en de zon schijnt hier een beetje boven de eerste laag wolken. Maar veel belangrijker is dat er sneeuw ligt, niet zoveel maar genoeg om in te spelen en bij Jarre de mooiste glimlach tot nu toe (en er is al veel gelachen!)te zien. Dit is waar hij die 2 maanden op gewacht heeft, echte sneeuw bovenop een vulkaan. Nu kan hij zijn nieuwe piratenmuts gebruiken. We krijgen zelfs een beetje echte zon en genieten allemaal. Spijtig dat het te grijs is om de bergen van op afstand te zien
We komen meer en meer in de "actieve" vulkanenregio van het noordereiland. Na een shop en overnachtingsstop aan Lake Taupo (een lang geleden vulkaanuitbarsting creerde hier een reusachtig meer) wordt de aarde letterlijk warmer. We stoppen even aan de hukafalls en de ....falls. De eerste is indrukwekkend omdat de brede diepe rivier op 1 plek door een smalle kloof moet, de andere zie je maar 3 keer per dag. Er werd een dam gebouwd maar de plaatselijke groenen zorgden ervoor dat de sluizen 3 keer per dag opengezet worden. Langzaam verandert het landschap en zien we stoompluimen tussen het groen. We wandelen langs kratertjes waaruit "stinkende" (maar dit was nog niets) stoom ontsnapt. Jarre vindt de geur maar niets maar is wel geboeid door het hele "het is heel warm binnenin de aarde" gegeven. Jisse brult de laatste 20 min van de wandeling, ze is moe na een te korte nacht. Overnachten doen we aan thermale bronnen waar ze een kleine camping bij hebben. Kamperen en weken doe je hier voor 45 dollar (een 23 euro). Er is een groot familiebad dat dagelijks geledigd en terug gevuld wordt (logisch). Bij de andere baden stroomt het water constant. Op zo een 500 meter ontspringt het riviertje en daar is het water 98 graden. Het wordt afgeleid om met zo een 37 (familiebad) tot 41 graden in de verschillende baden terecht te komen. Het is weer eens genieten met de grote G. De Volgende ochtend is de lucht blauw en duiken we terug de baden in. Het heeft wel iets om om 8 u s' ochtends in de zon te weken in een prachtige omgeving. Gelukkig was het hier zonder geur.
Dan naar 'naam vergeten' wonderland. Hoe raar de aarde eruitkan zien. Eerst naar de lady knox geyser die door een beetje biozeep elke dag om 10 u spuit. De landschappen waar we daarna doorwandelen lijken niet echt maar zijn het wel, de geuren die ons begeleiden helaas ook. De naam 'protput' krijgt hier wel een heel andere betekenis. Jarre en jisse vinden het maar raar dat de aarde zoveel protgaten heeft. Wanneer we iets later in een maoricentrum een pruttelende modderput zien, komen ze amper bij van het lachen. Nu zijn het niet alleen protten maar vliegen er ook kakatjes in de lucht. Later besluit Jarre dat dat zijn favoriete krater is. Het maoricentrum is eerder een soort themepark en het is er druk. Het is nl maorinieuwjaar en alle rotoruanen mogen gratis binnen. De dans/zangshow is mooi en vooral de speren en vliegende balletjes dans maakt indruk op de kinderen. We zien er een slapende kiwi en zitten er op een treintje dat ons van nog meer stinkende putten naar de ingang brengt. We lopen nog even binnen in de weefschool en daar vertelt een oude maorivrouw een verhaal over de rokjes die de mannen dragen bij de dansen. De grootmoeder van haar moeder was getrouwd met een schot. Die droeg nl een kilt (elke stam een ander rokje) en als de man voor haar liep zei het rokje ik houd je vast, ik zal je steunen,......
Eten, slapen en dan is het vandaag (we moeten hier meer en meer terug vallen op gsm ofzo om de dag te weten). Winkelen, picknicken en dan spelen op een speeltuin naast het meer. Hier is de stank gelukkig wat minder want voor de rest stinkt heel rotorua en dus ook de camping en onze mobilehome. Nu zijn we terug aan de kust in de bay of plenty. Ook hier weer een camping met warm water baden. Morgen trekken we nog noordelijker naar de coromandel regio.
Groeten
PS Nog even iets over de campings hier. We komen zo stillekesaan tot het besluit dat de nieuwzeelandse de beste ter wereld zijn. Ik heb het dan vooral over uitrusting. Overal is er een camperkitchen uitgerust met fornuizen, koelkasten, ovens, broodroosters, waterkokers,....vaak staat er zelfs afwasproduct. Het sanitair is meer dan in orde (steeds met haardrogers, zeep en wcpapier dus geen rolgeloop). Altijd is er een speeltuin of springkussen en allemaal hebben ze iets dat 'speciaal' is. Zoals de vorige camping die overdekte wandelpaden had van de site naar de kampeerkeuken of de 5 sterren camping die zelfs een grote bak met verse kruiden naast de keuken had staan, of de warmwater baden,..... en nog nooit hebben we meer dan 25 euro betaald.
christchurch, kaikoura, marlborough sounds
Een paar uur later dan verwacht landen we in Christchurch. 10 min te laat komen bij de verhuurmaatschappij levert ons een boete van 75 dollar op en een zeer snelle uitleg over de mobilehome met de boodschap dat we altijd mogen terugkomen. Terugkomen doen we omdat de verwarming niet werkt en het is hier heel koud, echt winter. We krijgen 2 blazertjes en daar zullen we ons de komende 3 weken mee verwarmen. Christchurch is een aangename stad, lijkt in niets op een australische stad en we merken later dat Nieuw Zeeland heel weinig heeft van Australie ook al worden de 2 landen vaak samen genoemd. Er is ook het antartic centre waar je alles te weten komt over de zuidpool. En veel belangrijker, er is een ruimte waar het sneeuwt, er zijn pinguins en het allerbeste, je kan er in een echte vrieskamer waar het constant -8 is. Om de 20 min ofzo is er dan een poolwind die de temp doet dalen tot -18. Hoe plezant een museum kan zijn!!! Jarre is in de "sneeuw"wolken. Gelukkig krijgen we in de vriesruimte een extra dikke jas. De kinderen kruipen er in een iglo, zitten op de sneeuwscooter en Jarre glijdt er van de ijsglijbaan. Na 2 nachten Christchurch rijden we noordwaarts naar Hanmersprings, een klein dorpje waar je kan weken in het water van warmwaterbronnen. Na een ochtend heen en weer bellen met de verhuurmaatschappij, ja weer een probleem, het water loopt niet af, kunnen we toch zo een 2 u weken. Het is zaaaaaaalig, blauwe lucht, besneeuwde bergtoppen en wij in onze badpakken van het ene bad naar het andere. Natuurlijk is er ook een fantastisch zwembad voor kinderen met een dinoglijbaan, fonteinen, een waterpistool, een reuzenemmer die zich vult en eenmaal vol met veel geweld het water uitgiet (uitstort). Het is weer genieten met de grote G.
De-stressed en vol weekrimpels rijden we dan naar Kaikoura door de meest fantastische landschappen. De bergen zijn hier schoon!!!! En dan is er Kaikoura, oh wonderschoon Kaikoura. De alpen aan de oceaan of zoiets. Het is machtig. We hebben geluk met het weer want de lucht blijft strakblauw. Het ontstop probleem is nog niet opgelost, ook niet na het gebruik van een ontstopper dus na veel bellen, komt er een loodgieter naar de camping. Die vindt niks en we laten hem bellen met the office. Probeer de luchtafvoer eens en jawel daar zit het probleem. Blijkbaar hebben ze de jongen verteld dat hij op het ding moet blazen. Het ding is vuil en zit bovenaan de mobile home. De baas komt langs en besluit de buis gewoon door te snijden. En de verhuurmaatschappij biedt vele excuses aan maar verder niks. Na 4 keer huren bij hen kunnen we er wel een boek over schrijven. We zien nog wel wat we er verder mee doen. Genoeg over apollo want na de ontstopperikelen konden we nog juist op tijd naar onze geboekte walviszoektocht vertrekken. Hier zouden we veel over kunnen schrijven maar het werkelijke gevoel beschrijven, lukt gewoon niet. We zien 3 spermwhales, tientallen gek spelende dolfijnen (tot groot plezier van de kinderen) en verschillende humpback whales. En dat allemaal met die schitterende besneeuwde bergen op de achtergrond. Het is hier zoooo schooooon!!!!!! Nog even een outlookje doen bij een zeehondenkolonie en ook hier is het weer prachtig. En dat allemaal tijdens onze eerste dagen Nieuw Zeeland.
Tijd om richting Picton te vertrekken. We boeken er de overzet naat het noorder eiland en genieten er van de sounds (fjorden). De eerste nacht slapen we in een DOC (department of conservation) camping, de 2de op een plekje naast 1 van de vele inhammen. Nika rijdt er tegen een zwart varken maar het dier loopt rustig verder, oef! We wandelen maar de blauwe lucht is spijtig genoeg vervangen door een grijze miezerige. Op het plekje naat de inham plukken Yvan en de kinderen oesters (aperitief) en mosselen (voorgerecht). De lekkerste die we ooit gegeten hebben. De kinderen vinden het weer fantastisch.
De boottocht naar het noordereiland verloopt zeer woelig maar de kinderen amuseren zich er bijna 2 u op de binnenspeeltuin. Een boot met 10 verdiepen, een speeltuin, een restaurant, een cafe, ...... kan dat wel???? Nika is blij als we aan land zijn (het pilletje was niet straf genoeg)
In Wellinton staan we versteld van het te papa museum. We leggen de kinderen uit dat het 4de verdiep een kinderverdiep is maar nadat we het 2de gedaan hebben, besluit Jarre dat dit ook een kindermuseum is. Het is fantastisch, kinderen mogen echt alles aanraken, ervaren, luisteren, ruiken, voelen,...... Zo is er een huisje waar je inkan en een aardbeving kan ervaren, sta je midden in de hete gloeinde binnenkern van de aarde, hoor je de walvissen, de bosgeluiden,.....Op elk verdiep zijn er discoverycentres waar er nog meer kan ontdekt worden. Wat een plezier het moet zijn om hier met de klas naar toe te kunnen komen. De 2de dag gaan Nika en de kinderen er weer naar toe want het is gratis en het regent. Yvan verkoopt het kampeergerief in een 2de handswinkel.
En dan is het tijd om naar de mooiste speeltuin ter wereld te trekken. Meer later.....
De-stressed en vol weekrimpels rijden we dan naar Kaikoura door de meest fantastische landschappen. De bergen zijn hier schoon!!!! En dan is er Kaikoura, oh wonderschoon Kaikoura. De alpen aan de oceaan of zoiets. Het is machtig. We hebben geluk met het weer want de lucht blijft strakblauw. Het ontstop probleem is nog niet opgelost, ook niet na het gebruik van een ontstopper dus na veel bellen, komt er een loodgieter naar de camping. Die vindt niks en we laten hem bellen met the office. Probeer de luchtafvoer eens en jawel daar zit het probleem. Blijkbaar hebben ze de jongen verteld dat hij op het ding moet blazen. Het ding is vuil en zit bovenaan de mobile home. De baas komt langs en besluit de buis gewoon door te snijden. En de verhuurmaatschappij biedt vele excuses aan maar verder niks. Na 4 keer huren bij hen kunnen we er wel een boek over schrijven. We zien nog wel wat we er verder mee doen. Genoeg over apollo want na de ontstopperikelen konden we nog juist op tijd naar onze geboekte walviszoektocht vertrekken. Hier zouden we veel over kunnen schrijven maar het werkelijke gevoel beschrijven, lukt gewoon niet. We zien 3 spermwhales, tientallen gek spelende dolfijnen (tot groot plezier van de kinderen) en verschillende humpback whales. En dat allemaal met die schitterende besneeuwde bergen op de achtergrond. Het is hier zoooo schooooon!!!!!! Nog even een outlookje doen bij een zeehondenkolonie en ook hier is het weer prachtig. En dat allemaal tijdens onze eerste dagen Nieuw Zeeland.
Tijd om richting Picton te vertrekken. We boeken er de overzet naat het noorder eiland en genieten er van de sounds (fjorden). De eerste nacht slapen we in een DOC (department of conservation) camping, de 2de op een plekje naast 1 van de vele inhammen. Nika rijdt er tegen een zwart varken maar het dier loopt rustig verder, oef! We wandelen maar de blauwe lucht is spijtig genoeg vervangen door een grijze miezerige. Op het plekje naat de inham plukken Yvan en de kinderen oesters (aperitief) en mosselen (voorgerecht). De lekkerste die we ooit gegeten hebben. De kinderen vinden het weer fantastisch.
De boottocht naar het noordereiland verloopt zeer woelig maar de kinderen amuseren zich er bijna 2 u op de binnenspeeltuin. Een boot met 10 verdiepen, een speeltuin, een restaurant, een cafe, ...... kan dat wel???? Nika is blij als we aan land zijn (het pilletje was niet straf genoeg)
In Wellinton staan we versteld van het te papa museum. We leggen de kinderen uit dat het 4de verdiep een kinderverdiep is maar nadat we het 2de gedaan hebben, besluit Jarre dat dit ook een kindermuseum is. Het is fantastisch, kinderen mogen echt alles aanraken, ervaren, luisteren, ruiken, voelen,...... Zo is er een huisje waar je inkan en een aardbeving kan ervaren, sta je midden in de hete gloeinde binnenkern van de aarde, hoor je de walvissen, de bosgeluiden,.....Op elk verdiep zijn er discoverycentres waar er nog meer kan ontdekt worden. Wat een plezier het moet zijn om hier met de klas naar toe te kunnen komen. De 2de dag gaan Nika en de kinderen er weer naar toe want het is gratis en het regent. Yvan verkoopt het kampeergerief in een 2de handswinkel.
En dan is het tijd om naar de mooiste speeltuin ter wereld te trekken. Meer later.....
enkele fotos van bonnie hills en de blue mountains
De fotos vind je op http://www.flickr.com/photos/11938291@N02/ (copy en paste)
Groeten,
PS Nieuw Zeeland overtreft onze verwachtingen. Het mobilehomeleven lijkt ons wel te liggen. Meer later......
Groeten,
PS Nieuw Zeeland overtreft onze verwachtingen. Het mobilehomeleven lijkt ons wel te liggen. Meer later......
sydney, laatste dagen australie
We zijn wel al zo een 4 dagen in Nieuw Zeeland maar toch nog even terugkijken naar onze laatste dagen Australie.
Sydney is een stad met een prachtige ligging aan het water. Het operahuis en de brug zorgen voor een toch wel bijzondere skyline. Ook hier is het drukker geworden en anders dan 10 jaar geleden. We logeren in Coogee beach, een half uurtje met de bus naar het centrum. De rit is voor Jarre en Jisse elke keer een feest. De eerste dag lopen we rond aan quai harbour, picknicken aan het operahuis en slenteren rond aan the rocks (een wijk waar veel waarhuizen staan en waar de eerste gevangenen toekwamen). We eten opgewarmde restjes in de hotelkamer.
De volgende dag gaan we 's morgens naar de queen victoria building, een statig shoppingcentre van de vorige eeuwwisseling, de klokken die er hangen zijn een echte attractie voor de kinderen. In de namiddag nemen we dan de ferry naar de taronga zoo, een must voor zij die sydney aandoen. De dieren en ook wij hebben een prachtig zicht op de skyline van sydney. Na aankomst met de boot is er ook nog een kabelbaan die je over de olifanten tot aan de ingang brengt, echt feest voor de kinderen. We zien er alle dieren die je ook bij ons in de dierentuin ziet alleen zijn er wat meer van de australische soort. Een vogelshow met zicht op sydney en muziek van Eels is mooi. Moe maar tevreden dobberen we in de kabelbaan en met de boot terug naar de overkant. Nika en de kinderen stappen er op de bus en Yvan gaat nog wat wandelen in de stad.
Dag 3 gaat Nika alleen op stap en gaat Yvan met Jarre en Jisse naar the powerhouse, een museum waar je op heel veel knopjes mag duwen en daarna ook nog als een echte bob de bouwer een huis kan bouwen en er is ook een trein en er is ook een kraan en je moet het dak ook maken. Het is duidelijk, Jarre en Jisse hebben genoten. Daarna trekken ze naar de speeltuin op darling harbour en doen een terrasje. Nika loopt rond om een 2dehandswinkel te vinden om evt onze tent te verkopen, slentert verder rond in de stad, doet een terrasje en gaat naar de kapper. De kapster is Iers en met 2 vriendinnen al bijna een jaar aan het reizen. Het was heel gemakkelijk voor haar om werk te vinden. Zij trekken binnenkort ook verder naar Nieuw Zeeland. Plezant om bij de kapper een reisbabbel te kunnen doen.
Zondag blijft Nika met de kinderen in Coogee Beach. Ze gaan naar de speeltuin met wiebelboot en waterspelletjes. Op het strand genieten de kinderen van het ploeteren en scheppen. Nika geniet van de zon. Yvan gaat ondertussen 2 musea bezoeken.
Voor we het goed en wel beseffen zitten onze 2 maanden Australie erop. Het was mooi, het was goed en we hebben vooral veel genoten van het land, de natuur en vooral van elkaar.
Australie, een land met heel veel tegenstellingen. Zo zijn er de vele parkjes, speeltuinen, aangelegde lagunes, de gratis barbeques, echt gericht op het sociale leven. Aan de andere kant is het een hele opgave om goed en wel een straat over te steken. Ze moeten wel stoppen aan een zebrapad maar als er geen zijn dan sta je daar met 2 kinderen aan de hand. Ze zullen echt niet stoppen met hun grote bakken (alleen in sydney gebeurde dit wel). Ook bij het bekijken van het nieuws, lezen van de krant merken we nog veel verschillen met ons belgenland. Vooral na het bekijken van een documentaire over kinderen met een zware mentale handicap weten we even niet meer waar we het hebben. Is dit een westers land. Het verhaal van de ouders die hun kind met op dat moment een matige mentale handicap in het ziekenhuis moeten achterlaten omdat ze niet meer weten wat doen is schrijnend en ze zijn niet alleen. Hun dochter heeft een degeneratieve hersenziekte en heeft een levensprognose van 12 jaar. De wet in New South Wales stelt dat alle kinderen in hun thuisomgeving moeten opgroeien tot ze 12 zijn. Daarna kunnen ze hulp krijgen. Dit meisje werd zeer labiel, had veel stemmingswisselingen en werd s' nachts onhandelbaar. Door haar achter te laten werd er verwaarlozing geconstateerd en werd ze onder de hoede van de staat geplaatst. De ouders kregen eerst wekelijks bezoekrecht en mochten haar nu al meenemen in het weekend. Tijdens die weekends bleek dat ze zeer zwaar gedrogeerd werd. De ouders filmden haar en mede door de documentaire kreeg ze nu een aangepaste dosis. Het achterlaten in ziekenhuizen gebeurt nog steeds. Ook het verhaal dat we in een tijdschrift lezen over een gezin met een jongen die cerebral palsy heeft en naar Engeland verhuist (het werk van de vader gaf hen die mogelijkheid)om de juiste begeleiding te vinden, lijkt raar in een anders zo op het gezinsleven gerichte samenleving. Zo merken we dat ook op andere sociale onderwerpen nog "anders" gedacht wordt dan bij ons. Soms lijkt het dat de muziek op de radio, muziek van de jaren 70 en 80, een reflectie is op de tijdsgeest die er nu nog in Australie leeft. Natuurlijk is dit maar een aspect van een anders prachtig land. Zo zijn er veel meer voorzieningen voor mensen met een fysieke handicap, zien we dat oudere mensen veel meer mogelijkheden hebben en krijgen. We merken ook dat er heel veel hoop gesteld is op de nieuwe labour regering om in heel veel dingen (onderwijs ea) verandering te brengen.
Sydney is een stad met een prachtige ligging aan het water. Het operahuis en de brug zorgen voor een toch wel bijzondere skyline. Ook hier is het drukker geworden en anders dan 10 jaar geleden. We logeren in Coogee beach, een half uurtje met de bus naar het centrum. De rit is voor Jarre en Jisse elke keer een feest. De eerste dag lopen we rond aan quai harbour, picknicken aan het operahuis en slenteren rond aan the rocks (een wijk waar veel waarhuizen staan en waar de eerste gevangenen toekwamen). We eten opgewarmde restjes in de hotelkamer.
De volgende dag gaan we 's morgens naar de queen victoria building, een statig shoppingcentre van de vorige eeuwwisseling, de klokken die er hangen zijn een echte attractie voor de kinderen. In de namiddag nemen we dan de ferry naar de taronga zoo, een must voor zij die sydney aandoen. De dieren en ook wij hebben een prachtig zicht op de skyline van sydney. Na aankomst met de boot is er ook nog een kabelbaan die je over de olifanten tot aan de ingang brengt, echt feest voor de kinderen. We zien er alle dieren die je ook bij ons in de dierentuin ziet alleen zijn er wat meer van de australische soort. Een vogelshow met zicht op sydney en muziek van Eels is mooi. Moe maar tevreden dobberen we in de kabelbaan en met de boot terug naar de overkant. Nika en de kinderen stappen er op de bus en Yvan gaat nog wat wandelen in de stad.
Dag 3 gaat Nika alleen op stap en gaat Yvan met Jarre en Jisse naar the powerhouse, een museum waar je op heel veel knopjes mag duwen en daarna ook nog als een echte bob de bouwer een huis kan bouwen en er is ook een trein en er is ook een kraan en je moet het dak ook maken. Het is duidelijk, Jarre en Jisse hebben genoten. Daarna trekken ze naar de speeltuin op darling harbour en doen een terrasje. Nika loopt rond om een 2dehandswinkel te vinden om evt onze tent te verkopen, slentert verder rond in de stad, doet een terrasje en gaat naar de kapper. De kapster is Iers en met 2 vriendinnen al bijna een jaar aan het reizen. Het was heel gemakkelijk voor haar om werk te vinden. Zij trekken binnenkort ook verder naar Nieuw Zeeland. Plezant om bij de kapper een reisbabbel te kunnen doen.
Zondag blijft Nika met de kinderen in Coogee Beach. Ze gaan naar de speeltuin met wiebelboot en waterspelletjes. Op het strand genieten de kinderen van het ploeteren en scheppen. Nika geniet van de zon. Yvan gaat ondertussen 2 musea bezoeken.
Voor we het goed en wel beseffen zitten onze 2 maanden Australie erop. Het was mooi, het was goed en we hebben vooral veel genoten van het land, de natuur en vooral van elkaar.
Australie, een land met heel veel tegenstellingen. Zo zijn er de vele parkjes, speeltuinen, aangelegde lagunes, de gratis barbeques, echt gericht op het sociale leven. Aan de andere kant is het een hele opgave om goed en wel een straat over te steken. Ze moeten wel stoppen aan een zebrapad maar als er geen zijn dan sta je daar met 2 kinderen aan de hand. Ze zullen echt niet stoppen met hun grote bakken (alleen in sydney gebeurde dit wel). Ook bij het bekijken van het nieuws, lezen van de krant merken we nog veel verschillen met ons belgenland. Vooral na het bekijken van een documentaire over kinderen met een zware mentale handicap weten we even niet meer waar we het hebben. Is dit een westers land. Het verhaal van de ouders die hun kind met op dat moment een matige mentale handicap in het ziekenhuis moeten achterlaten omdat ze niet meer weten wat doen is schrijnend en ze zijn niet alleen. Hun dochter heeft een degeneratieve hersenziekte en heeft een levensprognose van 12 jaar. De wet in New South Wales stelt dat alle kinderen in hun thuisomgeving moeten opgroeien tot ze 12 zijn. Daarna kunnen ze hulp krijgen. Dit meisje werd zeer labiel, had veel stemmingswisselingen en werd s' nachts onhandelbaar. Door haar achter te laten werd er verwaarlozing geconstateerd en werd ze onder de hoede van de staat geplaatst. De ouders kregen eerst wekelijks bezoekrecht en mochten haar nu al meenemen in het weekend. Tijdens die weekends bleek dat ze zeer zwaar gedrogeerd werd. De ouders filmden haar en mede door de documentaire kreeg ze nu een aangepaste dosis. Het achterlaten in ziekenhuizen gebeurt nog steeds. Ook het verhaal dat we in een tijdschrift lezen over een gezin met een jongen die cerebral palsy heeft en naar Engeland verhuist (het werk van de vader gaf hen die mogelijkheid)om de juiste begeleiding te vinden, lijkt raar in een anders zo op het gezinsleven gerichte samenleving. Zo merken we dat ook op andere sociale onderwerpen nog "anders" gedacht wordt dan bij ons. Soms lijkt het dat de muziek op de radio, muziek van de jaren 70 en 80, een reflectie is op de tijdsgeest die er nu nog in Australie leeft. Natuurlijk is dit maar een aspect van een anders prachtig land. Zo zijn er veel meer voorzieningen voor mensen met een fysieke handicap, zien we dat oudere mensen veel meer mogelijkheden hebben en krijgen. We merken ook dat er heel veel hoop gesteld is op de nieuwe labour regering om in heel veel dingen (onderwijs ea) verandering te brengen.
Bonnie hills, blue mountains en sydney
Een lange trek van Fraser island naar Bonnie Hills maar willen we op tijd in sydney geraken en er genoeg dagen genieten van wat de stad te bieden heeft, dan moet dat wel. We doen een slaapstop in Byron Bay, ooit een hippiestadje maar nu een duur new age-achtig stadje. Nika 'werkt' (zo noemen de kinderen het) aan de computer en Yvan, Jarre en Jisse gaan naar het meest oostelijke punt van Australie. Ze zien er dolfijnen en een reuzeschildpad.
En dan Bonnie hills, zo weer 1 van die plekjes waar we langer willen blijven. We zetten onze tent op in het donker en de kou maar het zicht (jawel de sterren geven genoeg licht) is spectaculair. Nu nog een restaurantje zoeken. Dat vinden we een dorpje verder, the village kitchen. We eten er fish (vers uit de zee en overheerlijk) en chips (lekkere want zelfs Jisse eet veel) met een slaatje voor zo een 18 euro, drank inbegrepen. Gekleed in verschillende lagen ondergoed, tshirts, pyamas, pulls kruipen we in de slaapzakken. Het blijft koud maar de ochtendzon in de tent en het zicht vanuit de tent op de zonsopgang is heel mooi. Het warmt snel op. We doen de was, spelen op het strand, rijden naar port macquerie (waar we naar het shoppingcenter gaan, het regent en zo worden we niet nat),doen niet zoveel.... De volgende dag na weer een koude nacht besluiten we om niet meer te kamperen. Het is nu echt wel te koud. Gelukkig hebben ze op de camping een cabin vrij en we mogen er onmiddellijk in. Cabin,.... een echt minihuisje met 2 slaapkamers en die van de kinderen is groot genoeg om er te spelen en om voor heel even (2 nachten) hun eigen domeintje te hebben. Ze genieten..... en wij ook want er staan 2 grote zetels in de living (jawel die is er ook) en we genieten van het huisje spelen. Het is gek hoe je na bijna 2 maanden rondreizen (en de mooiste dingen zien) zo kan genieten van heel alledaagse dingen als de kook, de was en de plas, het liggen in een zetel, het eten aan een mooi gedekte tafel,.....Na de verhuis van de kampeerplek naar het huis gaan we naar Lake Cathie. Wij lezen de humo van 2 maand geleden (het kwam er gewoon nog niet van), de kinderen ploeteren er in de plassen van het binnenmeer dat er door de oceaan gevormd wordt en dat voor nog meer plezier zorgt als het water opkomt. Onze laatste dag rijden we eerst naar een lookout en wow wat een zicht. Het is een heel heldere dag en we kunnen zo een 100 km ver zien. De wandeling door het regenwoud zorgt weer voor heel wat fantasiemomenten. Het is zo plezant om met de kinderen door deze mooie plekken te wandelen en met hen mee te gaan in hun fantasiewereld. Terug naar Lake Cathie om er van het nietsdoen te genieten. Na 4 nachten besluiten we dat wilden we verhuizen dit een goede plek zou zijn. Zo een 4 uur van Sydney, een prachtige kust, veel parken in het binnenland,..... Maar neen Australie is toch echt wel wat ver (en ook wel te verschillend) van ons klein belgiekske.
Na zo een 6 uur rijden komen we de volgende dag aan in Katoomba. BRRRRRRRRRRR is zowat het enige dat we kunnen zeggen als we uit de auto stappen. Het is hier zooooooooo koud (later zien we het weerbericht, het was die dag min 3 en max 8 graden). We kijken er naar een kamer in YHA maar waarom dit een favoriet is van de lonely planet begrijpen we niet. Toch maar verder zoeken naar dat infokantoortje dat NIka nog kent van 10 jaar geleden. We vinden het niet. Dan naar het infokantoor (dachten we) van het nationaal park. Het is een klein shppingcenter met cafeetjes, souvenirwinkeltjes en een muur met folders. Yvan vraagt aan de man van de mooie steentjes waar we een echt kantoor vinden. Hij stuurt ons naar een cafeetje en "vraag naar Carrie". Zij rijdt met ons naar haar boekingskantoortje en wat blijkt..... Het is dat van 10 jaar geleden en er is nog plek in een townhouse in hetzelfde rijtje waar Nika toen ook verbleef. Voor minder geld dan in de jeugherberg hebben we een 2 slaapkamer appartement met eigen wasmachine en droger...ipv 2 stapelbedden in een kleine kamer. We slapen maar oh zoveel te kort want rond 5 uur vinden de kinderen dat ze genoeg geslapen hebben. We trekken dan maar vroeg naar de 3 zusters, doen er een paar korte wandelingen. Het voelt raar om in winterkledij rond te lopen na 7 weken zomer. In de namiddag rijden we van de ene lookout naar de andere en algauw ligt Jisse in slaap. Jarre blijft vechten tegen de moeheid. Een speeltuin met zicht zorgt voor plezier.
Dag 2 rijden we naar Govetts leap en jawel we hebben zicht op de leap (schots voor waterval). We wandelen er langs de klifwand naartoe en worden met zoveel mooie zichten beloond. It is truly breathtaking (letterlijk en figuurlijk)!!!!!! De kinderen huppelen als berggeiten maar op de terugweg binden we Jisse op Yvan's rug met de sling, (hoe heet dat weer in het nederlands). Moe maar oh zo content genieten we van onze boterhammekes met zicht op.... Dan met de auto nog een paar lookouts doen en deze keer is het Nika die slaapt als de kinderen bij een oude poort in het bos spelen.
Naar sydney is maar anderhalf uur rijden en we verrassen de kinderen met een lunchstop in de ikea. Hoe blij ons gastjes zijn met de ikea die ook in Brussel is. Logies vinden in de buurt van sydney is niet zo gemakkellijk. Zeker niet als we naar het visitorcentre met boekingskantoor in de luchthaven rijden om er voor een gesloten balie te staan. Niemand weet van iets. It was open mondaymorning and they decided to move in the evening. Toch wel raar en dat in een stad als sydney. Oh wel .... we rijden wel even rond. We vinden een prachtig gelegen hotel met een heel mooie kamer naast het strand in Coogee Beach. Hier zijn ze heel vriendelijk en krijgen we veel info.
Onze eerste dag sydney zit erop en het was plezant maar meer daarover later. Nu naar bed en morgen naar de zoo met de boot!!!!!!!
Groeten
En dan Bonnie hills, zo weer 1 van die plekjes waar we langer willen blijven. We zetten onze tent op in het donker en de kou maar het zicht (jawel de sterren geven genoeg licht) is spectaculair. Nu nog een restaurantje zoeken. Dat vinden we een dorpje verder, the village kitchen. We eten er fish (vers uit de zee en overheerlijk) en chips (lekkere want zelfs Jisse eet veel) met een slaatje voor zo een 18 euro, drank inbegrepen. Gekleed in verschillende lagen ondergoed, tshirts, pyamas, pulls kruipen we in de slaapzakken. Het blijft koud maar de ochtendzon in de tent en het zicht vanuit de tent op de zonsopgang is heel mooi. Het warmt snel op. We doen de was, spelen op het strand, rijden naar port macquerie (waar we naar het shoppingcenter gaan, het regent en zo worden we niet nat),doen niet zoveel.... De volgende dag na weer een koude nacht besluiten we om niet meer te kamperen. Het is nu echt wel te koud. Gelukkig hebben ze op de camping een cabin vrij en we mogen er onmiddellijk in. Cabin,.... een echt minihuisje met 2 slaapkamers en die van de kinderen is groot genoeg om er te spelen en om voor heel even (2 nachten) hun eigen domeintje te hebben. Ze genieten..... en wij ook want er staan 2 grote zetels in de living (jawel die is er ook) en we genieten van het huisje spelen. Het is gek hoe je na bijna 2 maanden rondreizen (en de mooiste dingen zien) zo kan genieten van heel alledaagse dingen als de kook, de was en de plas, het liggen in een zetel, het eten aan een mooi gedekte tafel,.....Na de verhuis van de kampeerplek naar het huis gaan we naar Lake Cathie. Wij lezen de humo van 2 maand geleden (het kwam er gewoon nog niet van), de kinderen ploeteren er in de plassen van het binnenmeer dat er door de oceaan gevormd wordt en dat voor nog meer plezier zorgt als het water opkomt. Onze laatste dag rijden we eerst naar een lookout en wow wat een zicht. Het is een heel heldere dag en we kunnen zo een 100 km ver zien. De wandeling door het regenwoud zorgt weer voor heel wat fantasiemomenten. Het is zo plezant om met de kinderen door deze mooie plekken te wandelen en met hen mee te gaan in hun fantasiewereld. Terug naar Lake Cathie om er van het nietsdoen te genieten. Na 4 nachten besluiten we dat wilden we verhuizen dit een goede plek zou zijn. Zo een 4 uur van Sydney, een prachtige kust, veel parken in het binnenland,..... Maar neen Australie is toch echt wel wat ver (en ook wel te verschillend) van ons klein belgiekske.
Na zo een 6 uur rijden komen we de volgende dag aan in Katoomba. BRRRRRRRRRRR is zowat het enige dat we kunnen zeggen als we uit de auto stappen. Het is hier zooooooooo koud (later zien we het weerbericht, het was die dag min 3 en max 8 graden). We kijken er naar een kamer in YHA maar waarom dit een favoriet is van de lonely planet begrijpen we niet. Toch maar verder zoeken naar dat infokantoortje dat NIka nog kent van 10 jaar geleden. We vinden het niet. Dan naar het infokantoor (dachten we) van het nationaal park. Het is een klein shppingcenter met cafeetjes, souvenirwinkeltjes en een muur met folders. Yvan vraagt aan de man van de mooie steentjes waar we een echt kantoor vinden. Hij stuurt ons naar een cafeetje en "vraag naar Carrie". Zij rijdt met ons naar haar boekingskantoortje en wat blijkt..... Het is dat van 10 jaar geleden en er is nog plek in een townhouse in hetzelfde rijtje waar Nika toen ook verbleef. Voor minder geld dan in de jeugherberg hebben we een 2 slaapkamer appartement met eigen wasmachine en droger...ipv 2 stapelbedden in een kleine kamer. We slapen maar oh zoveel te kort want rond 5 uur vinden de kinderen dat ze genoeg geslapen hebben. We trekken dan maar vroeg naar de 3 zusters, doen er een paar korte wandelingen. Het voelt raar om in winterkledij rond te lopen na 7 weken zomer. In de namiddag rijden we van de ene lookout naar de andere en algauw ligt Jisse in slaap. Jarre blijft vechten tegen de moeheid. Een speeltuin met zicht zorgt voor plezier.
Dag 2 rijden we naar Govetts leap en jawel we hebben zicht op de leap (schots voor waterval). We wandelen er langs de klifwand naartoe en worden met zoveel mooie zichten beloond. It is truly breathtaking (letterlijk en figuurlijk)!!!!!! De kinderen huppelen als berggeiten maar op de terugweg binden we Jisse op Yvan's rug met de sling, (hoe heet dat weer in het nederlands). Moe maar oh zo content genieten we van onze boterhammekes met zicht op.... Dan met de auto nog een paar lookouts doen en deze keer is het Nika die slaapt als de kinderen bij een oude poort in het bos spelen.
Naar sydney is maar anderhalf uur rijden en we verrassen de kinderen met een lunchstop in de ikea. Hoe blij ons gastjes zijn met de ikea die ook in Brussel is. Logies vinden in de buurt van sydney is niet zo gemakkellijk. Zeker niet als we naar het visitorcentre met boekingskantoor in de luchthaven rijden om er voor een gesloten balie te staan. Niemand weet van iets. It was open mondaymorning and they decided to move in the evening. Toch wel raar en dat in een stad als sydney. Oh wel .... we rijden wel even rond. We vinden een prachtig gelegen hotel met een heel mooie kamer naast het strand in Coogee Beach. Hier zijn ze heel vriendelijk en krijgen we veel info.
Onze eerste dag sydney zit erop en het was plezant maar meer daarover later. Nu naar bed en morgen naar de zoo met de boot!!!!!!!
Groeten
mission beach, de whitsundays, cape hillsborough, fraser island
Genoten van de rust en het nietsdoen in mission beach. Jisse's verjaardag was 1 groot feest. Onze 1ste tropische regenbuien daveren op het dak van onze cabin. Jarre en Jisse slapen door en wij kijken naar de kracht van de natuur (gelukkig niet van uit de tent). Een regendag, perfect om de blog bij te werken en fotos op te laden. Yvan gaat met Jarre en Jisse wandelen. Een kleine 'kinderwandeling' die hen naar een nest van een cassuwary moet leiden. Bij het uitstappen worden ze verrast door 1 van die 'beruchte' vogels waar iedereen over praat, waar je overal 'pas op borden' van ziet maar die niemand ooit ziet omdat er nog maar zo een 1200 van rondlopen. De wandeling is tof en nadat ze het nest met eieren van steen vinden, keren ze terug naar de auto en jawel weeral snuffelt er een cassuwary rond. Op de parking is er een omheind plekje waar je in kan om bescherming te vinden tegen een evt agressieve cassowary (wie bekijkt wie).
Daarna naar het strand en zwemmen in de regen en opgewarmd worden door het warme zeewater. Genieten!
Na mission beach rijden we naar de whitsundays. We boeken een 3 eilanden dagtour bij Tina en slapen in het wanderers resort, een jaren 70 ding met roze gebouwen en een gele WC. De kinderen vinden het prachtig. Op hook island snorkelen we, Jarre is een echte!! Lunch op de boot en dan naar whitehaven beach op het grote whitsunday island. het is inderdaad een prachtig strand. Het zand is zo wit dat je zelfs met een zonnebril de ogen moet toeknijpen. Het is er druk (australische drukte;o), verschillende tourboten liggen aangemeerd maar we vinden toch een rustig plekje bij een palmboom. Het water is zalig, de visjes mooi, we spelen en ......genieten. Het laatste eiland is eigenlijk een bezoekje aan een resort, niet ons ding maar goed om een ijsje te eten en er is een speeltuin en een aangelegde koraal lagune met roggen, haaien en veelkleurige vissen.
s'Avonds wandelen we in het park van Airlie Beach en staan weer versteld van hoe mooi de parkjes hier zijn. Er is een reusachtige lagune om te zwemmen, verschillende speeltuintjes en dat met zicht op de eilanden.
Weer rijden, niet zo ver deze keer, naar een plek waar Nika 10 jaar geleden ook geweest is en waar ze nu terug naartoe wil. Het staat niet in de lonely planet (gelukkig) want het is een echt paradijs. Na 10 jaar is er niets veranderd. Cape hillsborough national park en het bijhorende resort(zo noemen ze zich toch) is voor ons de mooiste plek in Australie. We hebben al zoveel mooie plekken (de kustlijn van westaustrlaie, uluru, kata tjuta, het koraal, de eilanden,....)gezien maar hier klopt alles. De kinderen beginnen bij aankomst onmiddellijk te spelen, geen gezeur bij het opzetten van de tent,.... De 3 dagen dat we hier zijn, horen we ze amper. Ze spelen met andere kinderen, Annika en vooral Joshua, een echt speelkameraadje voor Jarre. De stranden met af en toe het bezoek van een kangoeroe, de achterliggende bergen, de vele vlinders, de lachende vogels, de belgische kalkoenen, de schildpadden die we vanuit turtle lookout zien zwemmen, wedge island waar je bij eb naar kan wandelen, de prachtige rotsen op het strand, het is hier verdomme echt schoon. Hopelijk blijft het zo en ziet het er binnen 10 jaar (ja hier komen we zeker terug) nog even schoon uit. Spijtig dat we verder moeten maar Sydney is nog ver en onderweg is er nog veel te zien.
Hervey bay, de toeganspoort naar fraser eiland, een groot zandeiland, is zeer toeristisch, de campiong waar we in het donker onze tent opslaan een groot contrast met ons vorige verblijf. De 1ste nacht worden we wakker gehouden door uitgaansverkeer en een ruziemakende madame. We wassen er, zetten fotos op de computer, spelen op het strand en zoeken dekking voor de regen. En we bezoeken frase eiland op een bus samen met 48 anderen. het gaat snel en het is vooral veel rijden, s'Ochtends wil het weer niet mee en worden we nat. Wanneer de chauffeur vertelt dat je ook een stuk kan vliegen, beslissen we zonder veel nadenken dat we dit zillen doen, iets minder lang hobbelen op de bus en fraser vanuit de lucht zal wel bijzonder zijn. Het is het zeker als we met ons 4en niet in het iets groter (en naar nika's egvoel, veiliger vliegtuig stappen) maar in het kleinste vliegtuigje moeten, de cockpit is kleiner dan een auto.......maar het is van bij het opstijgen tot aan het landen een ongelooflijke ervaring. Dit is dus echt vliegen, de wind, elke bocht en hoogteverschil voelen en dit met zicht op een prachtig eiland. Een volle regenboog bij een kleine lagune maakt het af. Jarre genoot, Jisse sliep bijna. Toen we 's avonds bij het slapengaan de dag overliepen, ons vliegavontuur beschreven en vertelden dat Yvan zo dicht bij de piloot zat dat hij de knopjes kon induwen, zat Jarre recht met glunderende ogen, mag dat, ja hij zou wel eens op die knopjes willen geduwd hebben,.........
We leggen nu grote afstanden af om toch genoeg tijd te hebben in de blue mountains en sydney. We passeerden Brisbane maar gingen er toch lunchen in de......tromgeroffel.....ikea. Voor Jarre die het soms wat moeilijk heeft met het vele reizen een echt hoogtepunt. 2 keer kwam hij zeggen dat het zo fijn was. Alles, zo ongeveer toch was er hetzelfde, geen gratis koffie met de familiekaart, maar wel ballekes (die iets anders smaakten), de lekkerste frietjes tot nu toe, gratis water (zou ook bij ons wel mogen), en veel speelplezier...We bleven er iets langer dan gepland maar het was tof. Jarre vroeg wanneer we terug naar ikea gingen. De idee dat we voor de volgende ikea meer dan een dag zouden moeten rijden vond hij raar. Maar we weten nu al dat we in sydney ook een bezoekje aan ikea zullen brengen.
Vandaag rijden we verder naar het zuiden, naar een plekje onder port macquerie.
Tot later,
PS In dit deel van australie kan je ook winkelen in de aldi en ook hier vinden we enkele vertrouwde producten terug. Nu alleen nog een goede bakker want na de french bakery in bunburry zijn we die niet meer tegen gekomen.
Daarna naar het strand en zwemmen in de regen en opgewarmd worden door het warme zeewater. Genieten!
Na mission beach rijden we naar de whitsundays. We boeken een 3 eilanden dagtour bij Tina en slapen in het wanderers resort, een jaren 70 ding met roze gebouwen en een gele WC. De kinderen vinden het prachtig. Op hook island snorkelen we, Jarre is een echte!! Lunch op de boot en dan naar whitehaven beach op het grote whitsunday island. het is inderdaad een prachtig strand. Het zand is zo wit dat je zelfs met een zonnebril de ogen moet toeknijpen. Het is er druk (australische drukte;o), verschillende tourboten liggen aangemeerd maar we vinden toch een rustig plekje bij een palmboom. Het water is zalig, de visjes mooi, we spelen en ......genieten. Het laatste eiland is eigenlijk een bezoekje aan een resort, niet ons ding maar goed om een ijsje te eten en er is een speeltuin en een aangelegde koraal lagune met roggen, haaien en veelkleurige vissen.
s'Avonds wandelen we in het park van Airlie Beach en staan weer versteld van hoe mooi de parkjes hier zijn. Er is een reusachtige lagune om te zwemmen, verschillende speeltuintjes en dat met zicht op de eilanden.
Weer rijden, niet zo ver deze keer, naar een plek waar Nika 10 jaar geleden ook geweest is en waar ze nu terug naartoe wil. Het staat niet in de lonely planet (gelukkig) want het is een echt paradijs. Na 10 jaar is er niets veranderd. Cape hillsborough national park en het bijhorende resort(zo noemen ze zich toch) is voor ons de mooiste plek in Australie. We hebben al zoveel mooie plekken (de kustlijn van westaustrlaie, uluru, kata tjuta, het koraal, de eilanden,....)gezien maar hier klopt alles. De kinderen beginnen bij aankomst onmiddellijk te spelen, geen gezeur bij het opzetten van de tent,.... De 3 dagen dat we hier zijn, horen we ze amper. Ze spelen met andere kinderen, Annika en vooral Joshua, een echt speelkameraadje voor Jarre. De stranden met af en toe het bezoek van een kangoeroe, de achterliggende bergen, de vele vlinders, de lachende vogels, de belgische kalkoenen, de schildpadden die we vanuit turtle lookout zien zwemmen, wedge island waar je bij eb naar kan wandelen, de prachtige rotsen op het strand, het is hier verdomme echt schoon. Hopelijk blijft het zo en ziet het er binnen 10 jaar (ja hier komen we zeker terug) nog even schoon uit. Spijtig dat we verder moeten maar Sydney is nog ver en onderweg is er nog veel te zien.
Hervey bay, de toeganspoort naar fraser eiland, een groot zandeiland, is zeer toeristisch, de campiong waar we in het donker onze tent opslaan een groot contrast met ons vorige verblijf. De 1ste nacht worden we wakker gehouden door uitgaansverkeer en een ruziemakende madame. We wassen er, zetten fotos op de computer, spelen op het strand en zoeken dekking voor de regen. En we bezoeken frase eiland op een bus samen met 48 anderen. het gaat snel en het is vooral veel rijden, s'Ochtends wil het weer niet mee en worden we nat. Wanneer de chauffeur vertelt dat je ook een stuk kan vliegen, beslissen we zonder veel nadenken dat we dit zillen doen, iets minder lang hobbelen op de bus en fraser vanuit de lucht zal wel bijzonder zijn. Het is het zeker als we met ons 4en niet in het iets groter (en naar nika's egvoel, veiliger vliegtuig stappen) maar in het kleinste vliegtuigje moeten, de cockpit is kleiner dan een auto.......maar het is van bij het opstijgen tot aan het landen een ongelooflijke ervaring. Dit is dus echt vliegen, de wind, elke bocht en hoogteverschil voelen en dit met zicht op een prachtig eiland. Een volle regenboog bij een kleine lagune maakt het af. Jarre genoot, Jisse sliep bijna. Toen we 's avonds bij het slapengaan de dag overliepen, ons vliegavontuur beschreven en vertelden dat Yvan zo dicht bij de piloot zat dat hij de knopjes kon induwen, zat Jarre recht met glunderende ogen, mag dat, ja hij zou wel eens op die knopjes willen geduwd hebben,.........
We leggen nu grote afstanden af om toch genoeg tijd te hebben in de blue mountains en sydney. We passeerden Brisbane maar gingen er toch lunchen in de......tromgeroffel.....ikea. Voor Jarre die het soms wat moeilijk heeft met het vele reizen een echt hoogtepunt. 2 keer kwam hij zeggen dat het zo fijn was. Alles, zo ongeveer toch was er hetzelfde, geen gratis koffie met de familiekaart, maar wel ballekes (die iets anders smaakten), de lekkerste frietjes tot nu toe, gratis water (zou ook bij ons wel mogen), en veel speelplezier...We bleven er iets langer dan gepland maar het was tof. Jarre vroeg wanneer we terug naar ikea gingen. De idee dat we voor de volgende ikea meer dan een dag zouden moeten rijden vond hij raar. Maar we weten nu al dat we in sydney ook een bezoekje aan ikea zullen brengen.
Vandaag rijden we verder naar het zuiden, naar een plekje onder port macquerie.
Tot later,
PS In dit deel van australie kan je ook winkelen in de aldi en ook hier vinden we enkele vertrouwde producten terug. Nu alleen nog een goede bakker want na de french bakery in bunburry zijn we die niet meer tegen gekomen.
fotos en een kort bericht
we zitten nu in hervey bay en doen morgen een daguitstap naar fraser island. hopelijk is het dan wat beter weer want nu is het grijs, nat en winderig. De voorbije dagen deden we de whitsundays, kampeerden we in het paradijs (cape hillsborough, meer later) en reden we een hele dag tot in hervey bay waar we kamperen naast een drukke baan en de oceaan.
De fotos kan je zien op de flickr site. Ik hoop dat de link werkt.
http://www.flickr.com/photos/11938291@N02/
groeten
De fotos kan je zien op de flickr site. Ik hoop dat de link werkt.
http://www.flickr.com/photos/11938291@N02/
groeten
nog foto's
Jisse in haar vliegennetje, de west mcdonnells range, the great ocean road en de 12 apostels en de koala op de camping.
meer foto's
Jarre en Jisse in een kapotte tent, speeltuinen in Melbourne, haaien in het melbourne aquarium
foto's
Enkele fotos van parry beach campground, de dolfijnen in Bunburry, greenspool in denmark en een deze morgen door Jarre, jisse en Yvan gespotte cassowarry,
Abonneren op:
Posts (Atom)
